Iedere maandagochtend begint de werkweek met een vroeg teamoverleg. Om op tijd te zijn, sta ik om half zes op. Vanmorgen was ik me verslapen.
Wat moest ik doen? Opschieten en misschien mijn trein halen of rustig wakker worden en telefonisch mee vergaderen. Ik besloot het laatste. Maar ongemerkt ging ik in de versnelling. Ik wilde het halen.
Pas op kantoor zag ik dat ik twee verschillende schoenen aan had. Een bruine en een zwarte. Te gehaast geweest die ochtend.
Wat zouden de mensen wel niet denken? Het leek me het beste om net te doen alsof er niets aan de hand was. Na drie overleggen had nog niemand het opgemerkt. Maar het voelde erg ongemakkelijk. ’s Middags kon ik me niet meer beheersen en vertelde over mijn verschillende schoenen. En ja hoor, de eerste reactie was “ik dacht al”. Ik ging maar hard lachen. Wat mijn collega “al dacht”, heb ik niet gevraagd.