Ik heb al vaker geschreven over onze hond Serra. Serra is een Portugese berghond en heeft alle karaktereigenschappen die daar bij horen. Dit betekent dat ze heel goed waakt over huis en erf, maar wel op haar eigen voorwaarden. Luisteren naar commando’s doet ze niet. Ze gaat naar binnen als zij dat wil. Ondertussen blaft ze avonden lang naar luchtballonnen en paarden. Als ze de kans krijgt blaft ze ‘s nachts lekker door. Gek worden we ervan. En onze buren ook is ons al subtiel gemeld…
We hebben nu een truc om haar toch naar binnen te krijgen. Aan het begin van de avond gaan we even wandelen (of doen net alsof) en lijnen haar aan. De rest van de avond binden we de riem aan de tafelpoot buiten. Ze blaft dan niet.
Vanavond had ik de riem niet goed vastgemaakt. Serra was ontsnapt. Ik schrok me rot. Ik zag haar al ergens in een weiland met de riem aan het prikkeldraad hangen. Ik ben gelijk gaan zoeken. Bij alle buren ben ik geweest. Overal medeleven, maar ook de boodschap dat Serra zo vaak blaft.
Ze was nergens te vinden. Moedeloos ging ik naar huis. En daar was ze. Ze had zich al vastgelopen in de struiken achter het huis.
Hè, gelukkig. Maar wat moet ik toch aan dat blaffen doen?