Reis.

Onze zoons hadden nog hun verjaardagscadeau te goed: een reisje naar de Marokkaanse zon. Drie jaar geleden was dit niet doorgegaan door de Covid-maatregelen.
We hadden een avontuurlijke tocht voorbereid van Marrakesh naar de Sahara en terug. Het werd nog veel avontuurlijker dan van te voren gedacht. Bij het ophalen van de huurauto kregen we allemaal waarschuwingen van andere reizigers in het binnenland heel veel sneeuw lag en wegen afgesloten waren. Alternatief plan was een korte strandvakantie. Maar de teleurstelling was zo groot, dat we op weg naar Agadir besloten om de zuidelijke route om het Atlasgebergte te nemen. Honderden kilometers om, maar geen sneeuw. Tenminste dat dachten we. Halverwege de tocht stuitten we op een politieblokkade en mochten we niet verder vanwege het slechte weer. Dat betekende overnachten in een armoedig hotel en eten in een gesloten restaurant, waar de keuken speciaal voor ons open ging voor een geïmproviseerde maar overheerlijke tajine. We zaten aan tafel met onze Nederlandse jassen aan en mutsen op.
De volgende dag zijn we niet opnieuw gaan informeren bij de politiepost of we wel verder mochten, maar gewoon naar het oosten gaan tijden. Binnen een half uur reden we door besneeuwde hoogvlaktes. Het sneeuwde niet meer en de weg was schoon, dus dat ging goed. Na een uur kwamen we in het stadje Taznakht. De opwinding was daar groot. De weg was half weggespoeld en overal lag sneeuw, maar er was veel bedrijvigheid. Het leven was weer op gang gekomen. Wij volgden enkele auto’s die naar het oosten reden. Er was geen sneeuw meer, maar nu stuitten we op andere obstakels: bruggen die onder water stonden vanwege de hoge rivierstand in de normaal droge beddingen. Onze gehoorde Citroën Élysée leek luxe en laag, maar bleek gelukkig door een halve meter water te kunnen rijden. Dit hebben we een paar keer gehad, maar ook reden we langs prachtige oases, palmbomen en later loslopende kamelen en hier en daar een bedoeïenentent. Wat leeg, maar prachtig landschap. De zon liet zich niet echt zien, maar de weg werd steeds beter en aan het einde van de tweede reisdag bereikten we onze bestemming in de Sahara. We logeerden bij Said die ons vertelde over hoe hard het had geregend in de woestijn. Het had anderhalf jaar niet geregend en nu opeens heel veel. Ook daar overgelopen rivierbeddingen. Maar wij waren in de Sahara en hebben onze oorspronkelijke reisplannen kunnen uitvoeren. Waaronder een prachtige wandeltocht door de enorme zandduinen.
Toen we terugreden verwachtten we dat de sneeuw wel opgeruimd zou zijn en dat we de oorspronkelijke route door de Atlas konden nemen. Dit bleek ook het geval, maar nog steeds was er extreem veel sneeuw in de bergen. Het was heel spannend om daar te rijden. Uiteindelijk kwamen we na een paar dagen terug in Marrakesh. Toen we ’s ochtends wegreden uit Aït-Ben-Haddou waar we hadden gelogeerd, vroor het. ’s Avonds in Marrakesh was het 27 graden en het was zonnig. De zon die we amper hebben gezien tijdens onze avonturenreis. We hebben hem gemist, maar onze reis was er niet minder speciaal door. Het omgekeerde was zelfs het geval.