Drie jaar geleden kreeg mevrouw Di Basi een magnolia voor haar verjaardag. Ik weet nog dat we hem gingen kopen in het tuincentrum. Er stond een rijtje lange sprieten in plastic plantenbakken. Moesten dat echte bomen worden? We kozen een spriet op basis van een foto op het plastic kaartje. Wow, wat waren die boompjes kwetsbaar. Lang en dun. We hebben onze magnolia daarom met een touw tussen twee palen vastgezet in de tuin.
Meteen het eerste jaar hadden we een bloem. Paars met roze en wit. Wat een pracht. Maar wat een kwetsbaarheid ook. Op twee meter hoogte hing de bloem aan een lange tak. Wat een verschil met de bomen in ons oude buurtje Park Braband. Daar staan kolossale bomen helemaal vol kleurige bloemen.
Het zal nog jaren duren voordat onze magnolia zover is. Het is eigenlijk nog steeds een lange spriet. Toch hebben we dit jaar meer dan zestig bloemen. Schitterend. Wat is de lente toch mooi.
Lente
Beukenhaag
De lente is de mooiste tijd van het jaar. Dan weet ik weer waarom het zo leuk is om buiten te wonen. De natuur verandert waar je bij staat. ’s Ochtends zie je alleen nog zwarte grond en ’s avonds is er opeens het eerste groene teken van een slaplantje. Of is een tulp tot bloei gekomen. Of heeft de bloesem in de perenboom plaats gemaakt voor groene blaadjes.
De beukenhaag is voor mij kampioen verrassingen. De hele winter blijft de haag haar blad houden. Bruin en dor weliswaar, maar altijd vol. Deze lentedagen ontstaan er dan opeens groene plekken. Zomaar willekeurig. Onder, boven. En elke dag een paar meer. De haag ziet er uit als een levend impressionistisch schilderij. Prachtig. Het proces kan mij niet lang genoeg duren. Dit komt ook wel een beetje, omdat ik weet dat ik aan het werk moet als de haag weer helemaal groen is. Dan begint het jaarlijkse snoeiwerk. Nog even niet gelukkig.