Deze tekst heb ik gemaakt, terwijl ik aan mijn fietsbureau zit.
Nee, dit heeft niks te maken met een goed voornemen om meer te sporten in het nieuwe jaar. Het hebben van een fietsbureau is een lang gekoesterde wens.
Sinds een tijdje hebben wij op kantoor fietsstoelen en in hoogte verstelbare bureaus. Dit om te stimuleren dat wij wat meer bewegen tijdens de werkdag. Omdat ik thuis de langste zitdagen maak, wilde ik ook zelf graag zo’n werkfiets.
Gisteren is mijn wens in vervulling gegaan. Ik heb een 35 jaar oude hometrainer op de kop getikt en daar een muziekstandaard op gemonteerd. Blad omklappen, laptop er op en klaar. Mocht je dit zelf willen, zorg dan ook voor een oude hometrainer. Vroeger waren de hometrainers net normale fietsen, met een echt stuur zonder rare metertjes en snoeren. Ik kon zo de stuurstang vervangen door de stang van de muziekstandaard. Simpel en doeltreffend.
Fietsen en typen tegelijkertijd kost best veel energie. Een voornemen om meer te sporten is helemaal niet nodig met zo’n fietsbureau. Zeker als je wat langer doet over een tekstje, zoals ik nu merk.
Kantoor
Stoelmassage
Steeds meer bedrijven hebben speciale programma’s ter bevordering van het fysieke welbevinden van hun medewerkers. Fitte mensen zijn immers minder snel ziek en misschien ook wel productiever. Werkgevers bieden sportprogramma’s, massages, yogalessen, ontspanningsoefeningen, gezonde lunches, mindfulness en meer.
Ik heb twee mensen in mijn omgeving die hun diensten op dit vlak aanbieden. De een geeft deskyoga en de ander stoelmassages. Goed werk, waar de mensen op kantoor veel baat bij hebben. Tot zo ver prachtig.
Maar nu ga ik even zeuren. De verdiensten zijn erbarmelijk. Terwijl een projectmanager of consultant al snel met meer dan 100 euro per uur wordt ingezet, mogen de yogajuf en stoelmasseur voor een paar tientjes aan de slag. En dan ook niet een hele dag van acht uur (als ze dat al zouden volhouden), maar een paar uurtjes rond de lunch. Met dezelfde reistijd, kosten en volledige inzet. Even ouwehoeren bij het koffieapparaat is er niet bij.
Hoe kan dit nou? Vinden we dit soort dienstverlening toch wat minder waard? Dit draagt toch net zo hard bij aan het succes van een organisatie als inhoudelijke consultancy?
Zuidas
De Amsterdamse Zuidas spreekt tot de verbeelding. Luxe, glimmende kantoren, rijke advocaten en lang en laat werken. Dat is ambitie.
De media werken graag mee aan het stereotype Zuidasbeeld. Ik herinner me een verhaal over de Vrijmibo, waar dames uit de provincie onbeschaamd hun geluk beproeven op de Zuidas.
Op hun website Zo Zuidas geven de schrijvers Karima O’Flynn-Belgacem, Rolinde Hoorntje en Maria Guldenaar een inkijkje in het leven van de Zuidas. Zij schreven ook het scenario voor de serie Zuidas van de NPO.
Gisteren zag ik de laatste aflevering. Jammer dat het afgelopen is, want ik genoot er van. De carrièredrang van jonge advocaten, de slimme argumenten voor het winnen van een zaak, het gedraai en gekonkel op kantoor, het overmatige drankgebruik en natuurlijk de nodige kantoorromantiek.
De serie laat mooi zien dat het nog niet zo makkelijk is om te bepalen wat goed en slecht is. Zeker niet als je Zuidas-ambitie hebt.