Terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben, hoor ik drie bosmaaiers. Best veel voor een dorp van nog geen vijftien huizen.
O, wat is het zeurderige, doordringende en harde geluid irritant.
Het lijkt alsof de bosmaaier het favoriete gereedschap van de Fransen is. De afgelopen dagen hoor ik overal bossmaaiers. Soms snap ik de functie heel goed. Overmorgen is hier het jaarlijkse dorpsfeest en dan moet er een plek struikvrij gemaakt worden voor de feesttent. Ook moet het kerkhof er goed bij liggen natuurlijk. Maar bij de oevers van de Tarn, het stuwmeer of bovenop de berg, zie ik niet meteen het nut van de bosmaaier. En ook al is dat nut er wel, het geluid blijft heel irritant. Zeker als je rustig op vakantie bent.
Zou het een teken zijn dat ik zelf zo’n bosmaaier moet kopen thuis? Ik stel dit al een paar jaar uit, maar ik weet dat mijn buren het zeer zouden waarderen als het gras onder het hek wat korter is.