Sinds ik de film Babylon heb gezien, ben ik een groot fan van Justin Hurwitz. Hurwitz maakte de muziek bij de film. Opzwepend, jazzy, melancholisch en altijd een fijn terugkomend melodietje in tientallen varianten. Hurwitz is de vaste filmcomponist van Damien Chazelle, de schrijver en regisseur van Babylon. En van La La Land, Apollo 11, Whiplash en meer. Hurwitz en Chazelle waren kamergenoten tijdens hun studie op Harvard. Allebei groot liefhebber van jazz en ze speelden samen in een band.
Vooral van de filmmuziek van La La Land kan ik geen genoeg krijgen. Lekker hard afspelen op mijn koptelefoon. Het voelt dan of ik zelf in een film speel. Met allemaal figuranten om mij heen.
Omdat ik de muziek zo leuk vond, had ik zin om La La Land weer eens te zien. Met de TV aangesloten op de zanginstallatie voor de beste ervaring. Mijn verwachting was dat ik met de filmbeelden erbij, nog meer zou genieten van de muziek. Maar dat viel een beetje tegen. Ik werd zo in beslag genomen door het verhaal, dat ik de muziek amper hoorde.
Dan toch maar liever de muziek op mijn koptelefoon. Gewoon met mijn eigen film.
Film
Fisherman’s friends
We hadden spontaan zin in een film om te lachen. Veel keus was er niet, want er draaiden alleen maar drama films. De enige film waar we wat lol verwachtten was deel twee van The Fisherman’s Friends. Het vervolg op de succesvolle film van een paar jaar geleden over een visserskoor uit Cornwall. We hadden daar wel goede herinneringen aan.
Maar wat viel deze film tegen. Wat een kinderachtig verhaal. Flauwe grappen over gender en overspel, het verschil tussen vissers en boeren, stinkende zweetvoeten, de opportunistische muziekindustrie. Een mopperende hoofdpersoon die betutteld werd door zijn moeder en opeens een liefje kreeg waardoor hij een compleet ander personage werd. Allemaal zeer ongeloofwaardig.
Mijn emoties gingen van hoop dat de film nog leuk zou worden, naar ergernis over de voorspelbaarheid, naar uiteindelijk toch wel lachen. Maar dan lachen omdat het zo stom was.
Het hardst heb ik misschien wel gelachen om mijn veel te harde nies. Iedereen in de bioscoopzaal schrok. Het was een nies veroorzaakt door een Fisherman’s Friend…
Saint Frances
Omdat mijn dochter druk bezig is met haar masteronderzoek naar de rol van gender in topfuncties, gaat het hier tijdens het avondeten vaak over. De discussies lopen soms hoog op. Over de dominantie van mannen in topfuncties, over de verschillen tussen mannen en vrouwen als het gaat om gezinstaken, over hoe vrouwen zelf deze situatie in stand houden.
We merken dat als het niet meer alleen over mannen en vrouwen gaat, maar over mannelijke en vrouwelijke normen, dan ontstaat er veel meer begip aan tafel. Mannelijke en vrouwelijke gendernormen over carrieregedrag, zorgen voor de kinderen, hard werken, uiten van emoties, spelen zowel bij mannen en vrouwen. Deze normen zitten zo diep ingebed in de samenleving, dat ze moeilijk te veranderen zijn. Films kunnen hierbij een mooie rol spelen. Je ziet in sommige films dat normen soms heel subtiel aan de kaak worden gesteld. Saint Frances is zo’n film. Over onder andere een lesbisch stel met hardwerkende moeders, een feministische baby sitter en mannen die over hun emoties willen praten. Heel goed gedaan. Jammer dat de meeste films nog sterk normbevestigend zijn.
Ballad
Er is een nieuwe Miles Davis film op komst. Ik verheug me er op. Ik ben een groot fan van Miles Davis. Van zijn muziek, maar ook van zijn kunst. Zijn autobiografie heb ik indertijd versleten. Daaruit bleek overigens, dat Miles Davis niet zo’n aardige man was. Ik heb denk ik nog nooit zo vaak het woord mother fucker gelezen. Iedereen was een mother fucker volgens Miles.
Miles Davis was een groot kunstenaar, maar vooral ook een groot vernieuwer. Hij vond zichzelf steeds opnieuw uit.
Ik heb gehoord dat er in de film een fragment zit, waarin Miles aan Keith Jarrett vertelt dat hij geen ballads meer speelt. Jarrett is stomverbaasd. Geen ballads? En dit zegt de man die de grootste ballads op zijn naam heeft staan? Miles antwoord dat hij geen ballads meer speelt, omdat hij ze zo mooi en fijn vindt om te spelen….
Doe niet wat je altijd al doet, ga van de gebaande paden af en de echte vernieuwing en creativiteit komt tot wasdom.
Wat een held die Miles.
Biggest Little Farm
Wat ben ik onder de indruk van The Biggest Litle Farm. Ik roep iedereen op om de film te gaan zien.
De film vertelt het verhaal van John en Molly die hun droom waar maken en zonder enige ervaring een organische boerderij beginnen. Apricot Lane Farms, 80 hectare met perzikbomen in Californië. Al snel blijkt dat de grond zo droog en arm is dat er niets groeit.
Ze roepen de hulp in van eco-landbouwspecialist Alan. Alan’s sleutelwoord is diversiteit. Zo veel mogelijk gewassen, fruitbomen en boerderijdieren combineren.
John en Molly krijgen de nodige tegenslagen. Woelmuizen eten de wortels van de fruitbomen, coyotes eten de eenden, slakken eten de groente. Steeds zorgt diversiteit voor de oplossing. De coyotes eten de woelratten en de eenden de slakken.
Prachtig is hoe de dieren en de natuurlijke bodembemesters de grond verrijken. Als een hevige storm het gebied teistert, spoelt bij de omliggende boerderijen de grond helemaal weg. Niet bij Apricot Lane Farms waar het eco-systeem alles in tact houdt.
Ik was wat somber na het zien van de film. Ik realiseerde me hoe we de aarde vernielen met onze monocultuur. Mevrouw Di Basi was echter dolenthousiast. Zie je wel, er is hoop. Natuurlijke diversiteit is de toekomst.
Heldenreis
De eerste keer dat ik kennis maakte met de Hero’s Journey was tijdens een training. Mijn werkgever had Duarte ingehuurd om de geheimen van de ideale presentatie uit te leggen. De ideale presentatie is opgebouwd als een heldenreis met het publiek als held en de presentator als mentor.
De Hero’s Journey is bedacht door antropoloog Joseph Campbell. Campbell heeft zijn leven lang mythen en culturen bestudeerd en is tot de ultieme verhaallijn gekomen. Een verhaallijn die mensen raakt en oproept tot actie.
De heldenreis bevat 12 stappen. De held begint in zijn normale leventje en gaat met hulp van een mentor op zoek naar zijn opdracht, het vinden van de graal, de schat, de prinses. Tijdens zijn reis doorstaat hij allerlei beproevingen. Dan vindt hij zijn schat en neemt deze mee terug naar zijn vertrouwde wereld.
De meeste films volgen deze verhaallijn. Afgelopen weekend zag ik twee films waar dit overduidelijk was: Aanmodderfakker (over een eeuwige student die eindelijk volwassen wordt) en Love, Simon (over de coming out van een puber). Het is echt leuk om bij films de Hero’s Journey te ontdekken.
Mama Mia
De eerste bewolkte dag sinds weken en een jarige dochter. Prima redenen om naar Mama Mia deel II te gaan.
Tien jaar geleden zijn we met het hele gezin naar Mama Mia deel I geweest en de afgelopen jaren hebben we de liedjes uit deze film vaak beluisterd. De verwachtingen voor deel II waren hoog gespannen.
Het was een mooie film. Weer prachtige ABBA-muziek, dansen, kostuums, mooi Griekenland en een lekker romantisch verhaal. Ik ben geen fan van musicals, maar bij Mama Mia weten ze de muziek heel natuurlijk in de film te verwerken.
Toch werd ik ook wat somber en nostalgisch door de film. Dit kwam door de vele mineuren in de liedjes, maar ook omdat iedereen zo oud geworden was. In mijn herinnering was alles en iedereen tien jaar geleden veel mooier. Ook realiseerde ik me dat de afgelopen tien jaar omgevlogen zijn.
Misschien was Mission Impossible een betere keus geweest voor deze bioscoopmiddag, zoals mijn zoon had voorgesteld. Tom Cruise lijkt maar niet ouder te worden.
Nee hoor, ik had Mama Mia II en de nostalgie niet willen missen.