We waren met z’n vieren op Vlieland en we wilden een stuk fietsen. Er stonden echter maar drie fietsen in de schuur en de scootmobiel. Ja, de scootmobiel. Dat wilde mijn zoon wel. Dat alleen vergunninghouders hierin mogen rijden, maakte hem niet uit.
Hij genoot. De scootmobiel trok op als een Tesla en hij scheurde keihard door de duinen. Al viel de maximum snelheid een beetje tegen.
Ik wist dat de scootmobiel een actieradius heeft van zo’n 20 kilometer, dus we kozen een lange route. Heel onverstandig. Op de terugweg, met nog een paar flinke duinen te gaan, stopte het voertuig. We duwden en duwden, maar de scootmobiel was niet in beweging te krijgen.
Verschillende inhalende fietsers boden hun hulp aan. Ze dachten dat ik invalide was. Pijnlijk. Ook hun duwkracht had geen resultaat.
Ondertussen was het nog maar een uur tot onze boot naar Harlingen zou vertrekken. Na veel stress, zoeken op Internet en een telefoontje met de winkel, bleek de oplossing eenvoudig. Gewoon de sleutel uit het slot halen. Het beetje stroom in de accu zorgde voor de veiligheidsblokkering.
Eindelijk konden we duwen. Het was loodzwaar, maar we kregen hem vooruit. De boot hebben we gelukkig gehaald.
Voor mij nog lang geen scootmobiel.