Wat ben ik onder de indruk van The Biggest Litle Farm. Ik roep iedereen op om de film te gaan zien.
De film vertelt het verhaal van John en Molly die hun droom waar maken en zonder enige ervaring een organische boerderij beginnen. Apricot Lane Farms, 80 hectare met perzikbomen in Californië. Al snel blijkt dat de grond zo droog en arm is dat er niets groeit.
Ze roepen de hulp in van eco-landbouwspecialist Alan. Alan’s sleutelwoord is diversiteit. Zo veel mogelijk gewassen, fruitbomen en boerderijdieren combineren.
John en Molly krijgen de nodige tegenslagen. Woelmuizen eten de wortels van de fruitbomen, coyotes eten de eenden, slakken eten de groente. Steeds zorgt diversiteit voor de oplossing. De coyotes eten de woelratten en de eenden de slakken.
Prachtig is hoe de dieren en de natuurlijke bodembemesters de grond verrijken. Als een hevige storm het gebied teistert, spoelt bij de omliggende boerderijen de grond helemaal weg. Niet bij Apricot Lane Farms waar het eco-systeem alles in tact houdt.
Ik was wat somber na het zien van de film. Ik realiseerde me hoe we de aarde vernielen met onze monocultuur. Mevrouw Di Basi was echter dolenthousiast. Zie je wel, er is hoop. Natuurlijke diversiteit is de toekomst.
Duurzaamheid
Voedselparadox
In zijn boek “De voedselparadox” pleit Herman Lelieveldt voor een actievere rol van de overheid om de doorgedraaide voedselketen diervriendelijker, gezonder en duurzamer te maken. Als je het alleen aan consumenten en bedrijven overlaat, verandert er te weinig. We hebben een minister van voedsel nodig.
Herman windt zich op over de gekte rond voedsel. Voedsel is een nieuwe bron van zingeving geworden.
Hij vertelt over Wakker Dier en de plofkip en hoe de markt belooft zich te beteren, maar niets doet. Het helpt dan niet dat het Ministerie van Landbouw zo nauw verweven is met de agrarische sector.
Allerlei aspecten van de voedselproblematiek komen langs in het boek, van Europese voedselbeleid tot TTIP en van gentech tot stadslandbouw.
Ik heb het boek gelezen toen ik met een flinke griep in bed lag. De ernst van Heman’s voedselverhaal kwam extra hard binnen. Als de Partij voor de Dieren had meegedaan met de gemeenteraadsverkiezingen in Deventer, dan had ik er vast op gestemd deze week.