Toen ik vijftig werd, heeft mijn gezin een verrassingsfeest georganiseerd. Ik was er op geen enkele manier op voorbereid. We hadden op mijn verjaardag zelf al lekker bij de Mexicaan gegeten en op de bewuste avond waren we op weg naar een feest van de buurman. Pas toen we daar niet stopten, begon ik een beetje argwaan te krijgen.
Aangekomen op de feestlocatie drong de verrassing pas tot me door. Maar toen een grote groep vrienden en familie mij met luid gezang ontving, had ik geen enkele emotie. Totaal verbouwereerd. Gelukkig mocht ik meteen een paar liedjes met de band meespelen om weer bij mezelf te komen en daarna voelde ik me pas blij. Nooit meer een verrassingsfeest dacht ik toen.
Gisteren hebben we ter ere van de zestiende verjaardag van mijn zoon ook voor een verrassing gezorgd. We hebben stiekem wat vrienden uitgenodigd. Ook hij wist zich bij hun binnenkomst totaal geen raad. Ook bij hem werd het feest pas later leuk. Een supriseparty is fantastisch, maar bereid iemand er wel een subtiel klein beetje op voor.