Ik was vanmorgen niet de enige die al vroeg op pad was om van de prachtige zomerdag te genieten. Tijdens mijn wandeling langs het kanaal zag ik ruiters, hardlopers, veel zestigplussers op elektrische fietsen en heel veel wielrenners in strakke, glimmende pakjes.
Aan de picknicktafel bij de zwembrug zag ik een vader en zoon zitten. De zoon was een jaar of acht en lepelde een danoontje leeg. De vader schonk zichzelf koffie in uit een thermosfles. Ze hadden allebei een felblauw shirt aan. “Dat vaders hun kinderen nu ook al in die uitsloverige fietspakjes hijsen”, dacht ik vooroordelerig. Maar toen ik goed keek, zag ik dat ze allebei een supermanshirt aan hadden. Zo’n blauw shirt met een roodgele driehoek op de voorkant met daarin de letter S. Wow, dat was nog eens wat anders dan een wielrenpak. Gewoon vader en zoon, die samen de held speelden. Ik vond het vertederend en stoer tegelijkertijd.
Dat had ik dus vroeger moeten doen om een stoer rolmodel te zijn voor mijn zoon. Allebei een supermanshirt aan en samen fietsen. Zou het nog kunnen met een zoon die vandaag zijn zesentwintigste verjaardag viert? Gefeliciteerd lieve Tim.