Gisteren was ik bij de huldiging van Carlijn Achtereekte. Ik woon nog maar kort in Lettele, maar op zo’n moment hoor ik er graag bij.
Het was indrukwekkend. Zowel wat het dorp allemaal had georganiseerd als de spontane manier waarop Carlijn reageerde.
Lettele regelt graag haar eigen zaakjes. Zoals iemand van het organisatiecomité aangaf: “de gemeente had hen goed met rust gelaten”. En dan komen de mooiste dingen naar boven: het hele dorp uitbundig versierd, boeren die hun weilanden beschikbaar stellen als parkeerplaats, een ereboog van graafmachines, optredens van de dorpsband en fanfare, een speciaal dorpslied, een feesttroon op een hoge, tien meter lange houten schaats waarmee Carlijn door de “kjerls van Lettele” naar het podium werd gedragen en mooie toespraken in het Sallands waarin aandacht voor Carlijn’s gouden race, maar ook voor haar persoonlijke familiegeschiedenis. Carlijn lachte, huilde en danste en iedereen deed mee. Lettele bewees waar ze bekend om staat en wat Carlijn al in Zuid-Korea had laten zien: het hebben van pit.