De zon en de wolken volgen elkaar vandaag snel op. Het is ideaal weer om in de tuin te werken. (Vandaag ben ik de enorme onkruid graspollen uit de bloementuin aan het spitten. Daarmee vul ik de gaten uit onze zandweg op die de afgelopen winter ontstaan zijn. Heel circulair.)
De zon is zo fel, dat zonnebrandcrème nodig is. Zonnebrandcrème, een veelbesproken product in ons gezin. De vrouwen zijn altijd op zoek naar de beste zonnecrème. Het moet goed beschermen, natuurlijke grondstoffen bevatten, niet wit maken en niet prikken in de ogen. Hoeveel merken ze al niet geprobeerd hebben? Ik maak me hier allemaal niet zo druk om. Ik gebruik gewoon factor 30 van de Lidl. En wat is het een feest om die crème in de lente weer te gebruiken. Elke keer als ik de geur van deze zonnebrandcrème ruik, herinner ik me een vakantiedag uit het verleden. Vanmorgen was dat een stranddag in Bretagne. En net was het lekker surfen in Caparica. Heerlijk hoe je neus kan meehelpen om mooie herinneringen op te halen.
Tuin
Bloemenapp
Mevrouw Di Basi is twee weken in het buitenland op familiebezoek. Ze heeft mij gevraagd om op de tuin te passen. Een hele opgave met tientallen vierkante meters rozen, groenteplantjes en bloemen. Mijn werk bestaat vooral uit sproeien en onkruid wieden. Ik merk dat ik dit best leuk vind, maar ook wel wat stressvol. Ik ben namelijk iemand die vooral van de tuin geniet als decorum en geen enkele bloem bij naam kent. Dit heeft als risico dat ik planten makkelijk zie als onkruid. Hoe vaak heb ik al op mijn donder gehad als ik met de motormaaier weer een zeldzame plant had gekortwiekt. Ik vergeet steeds wat onkruid is en wat niet.
Daar is sinds gisteren verandering in gekomen. Ik heb de app Pl@antNet geïnstalleerd op mijn telefoon. Wat is dat handig. Fotootje maken en je weet meteen welke plant het is. Nu is de uitdaging nog om dat te onthouden, maar met deze persoonlijke plantengids op zak gaat dit makkelijker dan ooit.
Mais
Elk jaar wordt een stuk grond om ons huis bebouwd met mais. De boeren mixen het mais met het gras als voer voor de koeien in de winter. Dit jaar is er mais gezaaid op het stuk land tussen ons huis en de weg. We zijn daar wel blij mee, omdat de mais het autolawaai straks dempt
We waren extra blij toen we merkten dat de boer het grasland gewoon omploegde voordat de mais werd gezaaid. Het gras werd niet doodgespoten, zoals gebruikelijk is in dit gebied. Geen vieze gele kleur van het weiland en wat respect voor al het andere wat hier groeit.
Mevrouw Di Basi heeft tussen het maisveld en onze zandweg klaprozen en andere weidebloemen gezaaid. Dat wordt straks een prachtig gezicht. Dachten we. Want de boer heeft weliswaar het gras niet doodgespoten voor het zaaien van de mais, maar nu wel. Ik wist niet dat het kon, maar terwijl de mais al groeit, heeft hij een lading gif op het land uitgestrooid. De mais staat nog fier overeind, maar al het opkomende gras is dood. En alle weidebloemen ook. Wat hebben ze toch een hart voor de natuur hier in het Landbouw Ontwikkel Gebied
Magnolia
Drie jaar geleden kreeg mevrouw Di Basi een magnolia voor haar verjaardag. Ik weet nog dat we hem gingen kopen in het tuincentrum. Er stond een rijtje lange sprieten in plastic plantenbakken. Moesten dat echte bomen worden? We kozen een spriet op basis van een foto op het plastic kaartje. Wow, wat waren die boompjes kwetsbaar. Lang en dun. We hebben onze magnolia daarom met een touw tussen twee palen vastgezet in de tuin.
Meteen het eerste jaar hadden we een bloem. Paars met roze en wit. Wat een pracht. Maar wat een kwetsbaarheid ook. Op twee meter hoogte hing de bloem aan een lange tak. Wat een verschil met de bomen in ons oude buurtje Park Braband. Daar staan kolossale bomen helemaal vol kleurige bloemen.
Het zal nog jaren duren voordat onze magnolia zover is. Het is eigenlijk nog steeds een lange spriet. Toch hebben we dit jaar meer dan zestig bloemen. Schitterend. Wat is de lente toch mooi.
Barst
Mijn telefoon is vanmorgen op de grond gevallen en nu zit er een barst in. Enorm balen.
Toen het gebeurde, kon ik niet anders dan er een paar flinke krachttermen uitgooien.
Daarna kwam de irritatie richting de tuinierder in het gezin. Waarom had zij dat tuinafval laten liggen na het planten van de hortensias? Daar struikel je toch over?
Hierna kwam de boosheid op mezelf. Hoe kon ik nu met een hond aan de riem en de groencontainer achter me aan trekkend, op mijn telefoon kijken? Heel stom!
Toen mijn ochtendwandeling begon, was ik nog steeds boos en teleurgesteld. De mist en zonsopgang waren prachtig, maar ik zag het niet. De barst maalde door mijn hoofd.
Pas na tijdje kreeg ik wat aandacht voor mijn omgeving. Toen ik thuiskwam, was de teleurstelling en boosheid gelukkig wel weg.
Ik ken de wijze lessen van onthechting en acceptatie. Maar als er een barst in je telefoon zit, is dat nog niet zo makkelijk.
Beukenhaag
De lente is de mooiste tijd van het jaar. Dan weet ik weer waarom het zo leuk is om buiten te wonen. De natuur verandert waar je bij staat. ’s Ochtends zie je alleen nog zwarte grond en ’s avonds is er opeens het eerste groene teken van een slaplantje. Of is een tulp tot bloei gekomen. Of heeft de bloesem in de perenboom plaats gemaakt voor groene blaadjes.
De beukenhaag is voor mij kampioen verrassingen. De hele winter blijft de haag haar blad houden. Bruin en dor weliswaar, maar altijd vol. Deze lentedagen ontstaan er dan opeens groene plekken. Zomaar willekeurig. Onder, boven. En elke dag een paar meer. De haag ziet er uit als een levend impressionistisch schilderij. Prachtig. Het proces kan mij niet lang genoeg duren. Dit komt ook wel een beetje, omdat ik weet dat ik aan het werk moet als de haag weer helemaal groen is. Dan begint het jaarlijkse snoeiwerk. Nog even niet gelukkig.
De eerste keer
Mensen zeggen dat het leven saaier wordt als je ouder bent, omdat je alles al een keer hebt meegemaakt. Niets is meer zoals de eerste keer. Het zou best kunnen, maar één ding voelt voor mij iedere keer als de eerste keer. Dat is de eerste keer gras maaien na een lange winter. Je stelt deze eerste keer steeds uit, maar op een gegeven moment moet het. Je kan dan niet lekker meer in de tuin zitten en krijgt een natte broek als je door het gras loopt.
Met bijna 1000 vierkante meter gras rond onze boerderie is het best veel werk. En helemaal niet saai. De eerste keer stink benzine op je handen na het vullen van de tank, de eerste keer vastlopen van de grasmachine door het hoge gras, de eerste keer een verbrande rug door de zon, de eerste keer verbrande voeten door de brandnetels, de eerste keer vijf volgeharkte kruiwagens afvoeren en de eerste keer zwarte voeten boenen onder de kraan.
Maar ook de eerste keer zeer voldaan als het klaar is.