Als er een technisch mankement is in huis en je bent zelf niet zo technisch, dan kun je drie dingen doen: proberen het op te lossen met veel trial en error, het Internet afspeuren naar handleidingen, forumantwoorden en uitlegvideo’s, of een professioneel bedrijf bellen.
Om het probleem op te lossen van de sterk afnemende waterdruk van de fonkelnieuwe waterpomp van de ook fonkelnieuwe waterput, probeerde ik alledrie. Twee uur ben ik bezig geweest met kranen open en dicht draaien, de pomp aan- en uitzetten, heel slim zoeken naar de juiste uitleg op Internet die nooit precies klopte en met appen naar de installateur die op afstand niet kon helpen.
Ik werd met de minuut bezorgder. Voor ons water zijn we hier in Portugal immers volledig afhankelijk van de put. Uiteindelijk bleek er een vierde oplossingsrichting voorhanden: het technische inzicht van de vrouw des huises. De put is net nieuw. Zou het kunnen dat er nog wat gruis mee komt met het grondwater, waardoor de filtertjes van de kranen verstopt raken? Ja dus. Filtertjes losdraaien, schoonmaken en het water spuit weer uit de kraan. Stromend water, wat een luxe!
Klussen
Handig
Ik heb geen twee linkerhanden, maar echt handig ben ik ook niet. Als ik een klusje aanpak, dan moet ik nogal eens iets twee keer doen, omdat het de eerste keer net niet helemaal lukte. Daarnaast is mijn afwerking vaak slordig, waardoor de verbetering toch net wat minder lijkt op een verbtering. Ook kan ik niet klussen zonder het uiten van de nodige krachttermen. Iets waar mijn gezin zich nogal aan kan storen.
Als ik dit zo schrijf, is het een wonder dat ik nog wel eens een hamer of zaag oppak. Afgelopen weekend heb ik mezelf overwonnen. Ik heb een nieuw, tweedehands Borettiformuis geplaatst in de keuken en zelf aangesloten op het gas. Het ging in een keer goed en het ziet er prachtig uit.
Het is me helaas niet gelukt om niet een paar keer te vloeken tijdens het zagen en schroeven, maar het is me vergeven. Iedereen is blij en heeft al een keer gekookt. Waar zo’n klusje al niet toe kan leiden. Ik heb nu al zin om ook de rest van de keuken aan te pakken.
Bloemenapp
Mevrouw Di Basi is twee weken in het buitenland op familiebezoek. Ze heeft mij gevraagd om op de tuin te passen. Een hele opgave met tientallen vierkante meters rozen, groenteplantjes en bloemen. Mijn werk bestaat vooral uit sproeien en onkruid wieden. Ik merk dat ik dit best leuk vind, maar ook wel wat stressvol. Ik ben namelijk iemand die vooral van de tuin geniet als decorum en geen enkele bloem bij naam kent. Dit heeft als risico dat ik planten makkelijk zie als onkruid. Hoe vaak heb ik al op mijn donder gehad als ik met de motormaaier weer een zeldzame plant had gekortwiekt. Ik vergeet steeds wat onkruid is en wat niet.
Daar is sinds gisteren verandering in gekomen. Ik heb de app Pl@antNet geïnstalleerd op mijn telefoon. Wat is dat handig. Fotootje maken en je weet meteen welke plant het is. Nu is de uitdaging nog om dat te onthouden, maar met deze persoonlijke plantengids op zak gaat dit makkelijker dan ooit.
Bosmaaier
Terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben, hoor ik drie bosmaaiers. Best veel voor een dorp van nog geen vijftien huizen.
O, wat is het zeurderige, doordringende en harde geluid irritant.
Het lijkt alsof de bosmaaier het favoriete gereedschap van de Fransen is. De afgelopen dagen hoor ik overal bossmaaiers. Soms snap ik de functie heel goed. Overmorgen is hier het jaarlijkse dorpsfeest en dan moet er een plek struikvrij gemaakt worden voor de feesttent. Ook moet het kerkhof er goed bij liggen natuurlijk. Maar bij de oevers van de Tarn, het stuwmeer of bovenop de berg, zie ik niet meteen het nut van de bosmaaier. En ook al is dat nut er wel, het geluid blijft heel irritant. Zeker als je rustig op vakantie bent.
Zou het een teken zijn dat ik zelf zo’n bosmaaier moet kopen thuis? Ik stel dit al een paar jaar uit, maar ik weet dat mijn buren het zeer zouden waarderen als het gras onder het hek wat korter is.
Man en hout
Vorig jaar was er een tijdje een hype rond het boek De man en het hout. Het boek gaat over kappen, hakken, stapelen en het in de fik steken van hout. In DWDD bespraken stoere BN-ers hun liefde voor houtwerk. Ik was jaloers. Ik stook al 10 jaar elke winterdag een houtkachel, maar had nog nooit zelf gezaagd of gehakt. Ik durfde niet.
Tot dit weekend. Deze winter waren twee bomen van mijn erf omgewaaid in het weiland van de buurman en die moesten weg voordat hij ging mesten. Ik heb een kettingzaag gekocht en ben gewoon begonnen. Wat een plezier. De zaag ging door de bomen als een warm mes door de boter. Binnen een mum van tijd lagen er prachtige houtstammen op het erf om te splijten. Ik kon er niet genoeg van krijgen.
Als bonus heb ik ook eindelijk een activiteit gevonden die mijn puberzoon leuk vindt om samen met zijn vader te doen. Mannenwerk.
Beukenhaag
De lente is de mooiste tijd van het jaar. Dan weet ik weer waarom het zo leuk is om buiten te wonen. De natuur verandert waar je bij staat. ’s Ochtends zie je alleen nog zwarte grond en ’s avonds is er opeens het eerste groene teken van een slaplantje. Of is een tulp tot bloei gekomen. Of heeft de bloesem in de perenboom plaats gemaakt voor groene blaadjes.
De beukenhaag is voor mij kampioen verrassingen. De hele winter blijft de haag haar blad houden. Bruin en dor weliswaar, maar altijd vol. Deze lentedagen ontstaan er dan opeens groene plekken. Zomaar willekeurig. Onder, boven. En elke dag een paar meer. De haag ziet er uit als een levend impressionistisch schilderij. Prachtig. Het proces kan mij niet lang genoeg duren. Dit komt ook wel een beetje, omdat ik weet dat ik aan het werk moet als de haag weer helemaal groen is. Dan begint het jaarlijkse snoeiwerk. Nog even niet gelukkig.
De eerste keer
Mensen zeggen dat het leven saaier wordt als je ouder bent, omdat je alles al een keer hebt meegemaakt. Niets is meer zoals de eerste keer. Het zou best kunnen, maar één ding voelt voor mij iedere keer als de eerste keer. Dat is de eerste keer gras maaien na een lange winter. Je stelt deze eerste keer steeds uit, maar op een gegeven moment moet het. Je kan dan niet lekker meer in de tuin zitten en krijgt een natte broek als je door het gras loopt.
Met bijna 1000 vierkante meter gras rond onze boerderie is het best veel werk. En helemaal niet saai. De eerste keer stink benzine op je handen na het vullen van de tank, de eerste keer vastlopen van de grasmachine door het hoge gras, de eerste keer een verbrande rug door de zon, de eerste keer verbrande voeten door de brandnetels, de eerste keer vijf volgeharkte kruiwagens afvoeren en de eerste keer zwarte voeten boenen onder de kraan.
Maar ook de eerste keer zeer voldaan als het klaar is.
Zandweg
Ons huis ligt aan het einde van een zandweg. Een zandweg is best charmant, maar niet ideaal. Een zandweg gaat zijn eigen gang. Door het weer, het berijden en het groeiende gras verandert de zandweg voortdurend. Kuilen en bobbels komen en gaan. Nu, na de winter zijn de kuilen extra diep. Dit is een drama om over heen te rijden. Het is een uitdaging om dit zo snel en goed mogelijk te verhelpen.
We hebben al van alles geprobeerd: kiezelstenen, puin, dakpannen, half ingegraven bakstenen. Alles helpt. Voor even. Dan zijn ze er weer de kuilen.
Dit weekend heb ik graspollen uit de nieuw aangelegde moestuin in de kuilen gegooid. Iets te uitbundig, want ze komen hoog boven de zandweg uit. In plaats van door de kuilen te rijden, moet ik nu over flinke hobbels heen. Helemaal niet fijn. Maar ik weet dat het maar voor even is. Binnen de kortste keren heeft de zandweg weer zijn eigen kuilen gevormd.
Verstopping
Sorry, even een poep-en-plas berichtje tussendoor. We hebben voor de derde keer in korte tijd een verstopte WC en dat is niet fijn.
Het begon vorig jaar zomer. Eerst in de bijkeuken, waar het water net zo snel de wasmachine uit kwam als het er in ging. Na een tijdje raakten ook de WC’s verstopt. Ik woon in een boerderij waaraan veel geknutseld is, onder meer met rioolpijpen. Overal heb ik gaten gegraven om het huis om het riool open te maken en door te spoelen. Uiteindelijk bleek de verstopte buis de verantwoordelijkheid van de gemeente.
Afgelopen winter was het weer raak. Opnieuw gegraven, maar toen zat het probleem in de WC-buis zelf. Voor het eerst van mijn leven heb ik een WC gedemonteerd en met hogedruk schoongespoeld.
De laatste WC is sinds een week verstopt. Ik hoef nu niet meer te graven, maar weer die WC demonteren is ook zo wat. Ik denk dat we nog wel een tijdje alleen van de andere WC’s gebruik gaan maken.