Jazz

Instant

Als liefhebber van creatieve expressie geloof ik heel erg in onmiddellijk doen. Niet eindeloos nadenken voordat je het eerste woord intypt, de eerste toon aanslaat of de eerste lijn tekent. En ook niet eindeloos schaven als de expressie klaar is. Gewoon aan de slag. Instant.
Terwijl het woord instant in mijn hoofd opkomt, denk ik opeens aan de Instant Composers Pool (ICP), het jazz improvisatiegezelschap uit de jaren zestig wat nog steeds bestaat. Toen ik in Amsterdam studeerde, was ik een groot fan. In het Bimhuis deed ik wekelijks hard mee met de geïmproviseerde muziek.
Ik had nooit echt bij de naam stil gestaan, maar realiseer me nu dat instant natuurlijk slaat op de onmiddellijke compositie. Gewoon nu spelen wat er nu opkomt. Heerlijk. Vooral voor de musici. Voor de toehoorders is het niet altijd even makkelijk te volgen. Maar creatieve expressie gaat natuurlijk ook primair om de expressie en niet persé om het behagen van het publiek.

Ballad

Er is een nieuwe Miles Davis film op komst. Ik verheug me er op. Ik ben een groot fan van Miles Davis. Van zijn muziek, maar ook van zijn kunst. Zijn autobiografie heb ik indertijd versleten. Daaruit bleek overigens, dat Miles Davis niet zo’n aardige man was. Ik heb denk ik nog nooit zo vaak het woord mother fucker gelezen. Iedereen was een mother fucker volgens Miles.
Miles Davis was een groot kunstenaar, maar vooral ook een groot vernieuwer. Hij vond zichzelf steeds opnieuw uit.
Ik heb gehoord dat er in de film een fragment zit, waarin Miles aan Keith Jarrett vertelt dat hij geen ballads meer speelt. Jarrett is stomverbaasd. Geen ballads? En dit zegt de man die de grootste ballads op zijn naam heeft staan? Miles antwoord dat hij geen ballads meer speelt, omdat hij ze zo mooi en fijn vindt om te spelen….
Doe niet wat je altijd al doet, ga van de gebaande paden af en de echte vernieuwing en creativiteit komt tot wasdom.
Wat een held die Miles.

Achtergrondmuziek

De Fabulous Park Braband was gevraagd om de feestelijke opening van wooninitiatief de Vuursteen muzikaal te omlijsten.
De band had al een paar maanden niet gerepeteerd, dus we hadden vroeg afgesproken om ons repetoire nog even door te spelen. Hoewel, repetoire kan je het niet echt noemen. We hebben een lijstje van vijf standards en voor de rest improvisen we er lustig op los. Dit werkt in een repetitie geweldig, maar bij een optreden is het afwachten.
Toen we met onze ‘repetitie’ begonnen, waren de eerste gasten er al. Niets repeteren, spelen maar. Twee uur lang. Het ging goed. Het publiek babbelde rustig door onze muziek heen, wij waren de enige die zo nu en dan voor de band applaudisseerden, ik deed soms een rare solo om te kijken of het opviel en een paar nummers hebben we wel drie keer gespeeld. Op de barmevrouw na die een heel voorzichtig danspasje maakte, leek het of niemand ons had opgemerkt. Toch werden we bij het afscheid overladen met complimenten.
Zo hoort het met goede achtergrondmuziek.

Rapport

Het schrijven van 150max-tekstjes is prima voor de creatieve expressie. Maar het is natuurlijk wel veel hoofdwerk. Om naast het hoofd, ook hart en handen aan het werk te zetten, is muziek maken erg fijn.
Sinds kort heb ik ook een andere praktische hobby: het ontwerpen van rapport. Rapport is in dit verband geen stapel volgetypte A4-tjes met een nietje erdoor, maar een doorlopend patroon van een motief.
Mijn dochter inspireerde mij hiervoor toen zij bezig was met haar Havo-profielwerkstuk over Vlisco, je weet wel de beroemde Nederlandse producent van waxstoffen voor Afrikaanse vrouwen. Deze prachtige stoffen worden ontworpen in rapport. Hierbij ontwerp je in een vierkant een motief, waarbij je ervoor zorgt dat alle randen op elkaar aansluiten. Vervolgens kopieer je de vierkanten, plak je ze aan elkaar en krijg je een repeteerbaar patroon. Zie hier wat voorbeelden. Zo leuk om te doen. Probeer het zelf ook eens.