De herfst is op zijn mooist. Het heeft niet echt gestormd de laatste tijd, waardoor veel bladeren nog aan de bomen zitten. Ze hebben de prachtigste kleuren van lichtgeel naar donkerbruin. Ook op de grond zijn ze schitterend. Door de droogte zijn ze niet modderig en vies, maar nog vol van kleur. Het valt me nu pas dat de naaldbomen in mijn wandelbos allemaal lariksen zijn. Ook deze worden langzaam geel.
Ik heb vanmorgen tijdens mijn boswandeling volop genoten van de herfstpracht. Het enige jammere was dat met de herfst ook het werk in het bos toeneemt, met het bijbehorende lawaai. Er werd volop gezaagd. De ene na de andere boom viel op de grond en werd met veel geweld afgevoerd. Zo’n zeurende motorzaag in het bos is irritant, maar hoort erbij.
Verrassender was het geluid van een bladblazer. Het groenbedrijf was druk bezig om een bospad schoon te blazen. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Bladeren blazen in het bos is als water naar de zee dragen. Misschien wilden de groenwerkers wel net als ik gewoon van het bos genieten. In plaats van bladblazen in een saaie woonwijk.
Hond
Barst
Mijn telefoon is vanmorgen op de grond gevallen en nu zit er een barst in. Enorm balen.
Toen het gebeurde, kon ik niet anders dan er een paar flinke krachttermen uitgooien.
Daarna kwam de irritatie richting de tuinierder in het gezin. Waarom had zij dat tuinafval laten liggen na het planten van de hortensias? Daar struikel je toch over?
Hierna kwam de boosheid op mezelf. Hoe kon ik nu met een hond aan de riem en de groencontainer achter me aan trekkend, op mijn telefoon kijken? Heel stom!
Toen mijn ochtendwandeling begon, was ik nog steeds boos en teleurgesteld. De mist en zonsopgang waren prachtig, maar ik zag het niet. De barst maalde door mijn hoofd.
Pas na tijdje kreeg ik wat aandacht voor mijn omgeving. Toen ik thuiskwam, was de teleurstelling en boosheid gelukkig wel weg.
Ik ken de wijze lessen van onthechting en acceptatie. Maar als er een barst in je telefoon zit, is dat nog niet zo makkelijk.
Serra
Wij hebben een Portugese berghond uit de Serra da Estrela. Logisch dat ze Serra heet.
De Portugese berghonden zijn echte herders en zeer waaks. Ook onze Serra beschermt ons goed. Ze is altijd buiten, zomer en winter, ’s nachts en overdag en dat geeft een veilig gevoel.
Gelukkig hebben we een grote tuin, want Serra wil wel wat te beschermen hebben. Langzamerhand breidt ze haar territorium uit. Als er andere honden te dichtbij komen, dan is ze bijzonder fel. Dat geldt ook voor de buurhonden, wat soms een beetje gênant is. Er is één uitzondering, dat is buurhond Biix, een vrolijke border collie. Brit is Serra haar grote vriend. Of ik kan beter zeggen was haar grote vriend. Tijdens een enthousiaste speelactie is Serra heel hard tegen een paaltje gebotst. Jankend droop ze af. In het primitieve brein van Serra was dit de schuld van Brix. Vanaf dat moment loopt ze met een wijde boog om Binks heen. Niet de felle reactie als bij andere honden, maar helaas ook geen vriendschap meer.