Ik heb geen twee linkerhanden, maar echt handig ben ik ook niet. Als ik een klusje aanpak, dan moet ik nogal eens iets twee keer doen, omdat het de eerste keer net niet helemaal lukte. Daarnaast is mijn afwerking vaak slordig, waardoor de verbetering toch net wat minder lijkt op een verbtering. Ook kan ik niet klussen zonder het uiten van de nodige krachttermen. Iets waar mijn gezin zich nogal aan kan storen.
Als ik dit zo schrijf, is het een wonder dat ik nog wel eens een hamer of zaag oppak. Afgelopen weekend heb ik mezelf overwonnen. Ik heb een nieuw, tweedehands Borettiformuis geplaatst in de keuken en zelf aangesloten op het gas. Het ging in een keer goed en het ziet er prachtig uit.
Het is me helaas niet gelukt om niet een paar keer te vloeken tijdens het zagen en schroeven, maar het is me vergeven. Iedereen is blij en heeft al een keer gekookt. Waar zo’n klusje al niet toe kan leiden. Ik heb nu al zin om ook de rest van de keuken aan te pakken.
Boerderie
Kanovaren
Onze boerderie ligt vlak bij het kanaal van Deventer naar Raalte. Ooit voeren hier binnenvaartschepen, maar dat is nu moeilijk meer voor te stellen. Het kanaal is smal, heeft veel bruggen, brede rietkragen en staat vol waterplanten. Prachtige natuur die niets met Nederland transportland te maken heeft.
Elke zomer geniet ik hier van een dagelijkse duik en sinds vandaag ook weer van kanovaren. We hebben drie kano’s en de eerste zomer hebben we veel gekanood. Daarna amper meer. Ook al is het kanaal een en al natuur, het blijft een kanaal. Je kan alleen maar heen en terug varen en dat is saai.
Tot vandaag.
We hebben ontdekt dat er een heel systeem van sloten en kleine kanaaltjes rond het grote kanaal bestaat. Het bleek dat we vanuit de sloot naast ons huis een echt rondje konden varen. Hoewel rondje… Drie uur zijn we bezig geweest.
Hulde aan het waterschap dat zo’n mooi watersysteem onderhoudt. Misschien kunnen ze alleen nog wat doen aan al die lage bruggen. Ik denk dat we wel 20 keer hebben moeten klunen met onze kano’s. En dan blijken er naast riet en mooie bloemen ook brandnetels op de oever te staan. Bovendien zijn de slootwallen heel stijl en sla je makkelijk om. We hebben blaren op onze handen, jeuk op onze benen en een nat pak, maar was het een leuke tocht.
Familiedrama
Familiedrama op de boerderie. Zoon haan heeft vader haan verstoten als hoofd van het kippengezin. En niet zachtzinnig ook. Nadat de vader de zoon al twee jaar uit de buurt hield van zijn twee zussen, waren de rollen in een dag omgedraaid. Keihard hebben ze gevochten. Veren en bloedspetters vlogen in het rond. Maar ’s middags was het opeens klaar. Vader haan trok zich terug in een ver hoekje van de tuin en de twee kippen liepen achter hun broer aan alsof het nooit anders was geweest.
Eerst dachten we dat vader haan dood ging, maar toen hij toch opkrabbelde, leek het ons een goed idee om hem gewoon nieuwe kippen te geven. Twee kippenfamilies op het erf zou toch prima kunnen? We hebben twee kippen gekocht en ze met vader haan opgesloten in een nieuw hok. Ondanks zijn verwondingen kwam er weer pit in vader haan. Hij zat meteen boven op zijn nieuwe vrouwtjes. We hoopten dat hier een mooi gezinnetje geboren was. Maar toen we na twee dagen het hok open deden, wisten de nieuwe vrouwtjes niet hoe snel ze naar zoon haan moesten rennen. Vader haan legde zich meteen neer bij zijn lot. Hij houdt nu gepaste afstand en kan er mee leven lijkt het.
De natuur kan je niet naar je hand zetten.
Schoonmaak
Sinds we naar het platteland zijn verhuisd, verwarmen we ons huis met houtkachels. Tien jaar geleden was dat nog heel milieubewust. Hout is vernieuwbaar en daarom CO2-neutraal. Ondertussen is de mening over houtkachels minder positief. Door het vrijkomen van fijnstof, benzeen en koolmonoxide zijn houtkachels slecht voor de gezondheid. Onze houtvoorraad is zo groot, dat we nog wel even blijven doorstoken. Bovendien hebben we hele goede kachels, waarbij de giftige uitstoot nihil is.
Toch zaten we de laatste weken geregeld in de rook. Extreme rook. We dachten dat het door het hout kwam of door de storm of door een verstopte pijp. Alle ramen en deuren gingen regelmatig open om te luchten. Een aparte ervaring als het buiten windkracht 8 is.
Volgens de schoorsteenveger lag de oorzaak bij de kachel. Voor het eerst in vijf jaar hebben we de kachel daarom uit elkaar gehaald en schoongemaakt. Meer dan een kilo as kwam eruit. Alles was verstopt. Logisch dat er zoveel rook de kamer in kwam. Wat een vieze bende geeft dat, zo’n kachelschoonmaak. Overal roet. Zelf waren we helemaal zwart.
Maar wat heerlijk dat nu alles schoon is. En wat genieten we weer van onze schone kachelwarmte.
Biggest Little Farm
Wat ben ik onder de indruk van The Biggest Litle Farm. Ik roep iedereen op om de film te gaan zien.
De film vertelt het verhaal van John en Molly die hun droom waar maken en zonder enige ervaring een organische boerderij beginnen. Apricot Lane Farms, 80 hectare met perzikbomen in Californië. Al snel blijkt dat de grond zo droog en arm is dat er niets groeit.
Ze roepen de hulp in van eco-landbouwspecialist Alan. Alan’s sleutelwoord is diversiteit. Zo veel mogelijk gewassen, fruitbomen en boerderijdieren combineren.
John en Molly krijgen de nodige tegenslagen. Woelmuizen eten de wortels van de fruitbomen, coyotes eten de eenden, slakken eten de groente. Steeds zorgt diversiteit voor de oplossing. De coyotes eten de woelratten en de eenden de slakken.
Prachtig is hoe de dieren en de natuurlijke bodembemesters de grond verrijken. Als een hevige storm het gebied teistert, spoelt bij de omliggende boerderijen de grond helemaal weg. Niet bij Apricot Lane Farms waar het eco-systeem alles in tact houdt.
Ik was wat somber na het zien van de film. Ik realiseerde me hoe we de aarde vernielen met onze monocultuur. Mevrouw Di Basi was echter dolenthousiast. Zie je wel, er is hoop. Natuurlijke diversiteit is de toekomst.
Riem
Ik heb al vaker geschreven over onze hond Serra. Serra is een Portugese berghond en heeft alle karaktereigenschappen die daar bij horen. Dit betekent dat ze heel goed waakt over huis en erf, maar wel op haar eigen voorwaarden. Luisteren naar commando’s doet ze niet. Ze gaat naar binnen als zij dat wil. Ondertussen blaft ze avonden lang naar luchtballonnen en paarden. Als ze de kans krijgt blaft ze ‘s nachts lekker door. Gek worden we ervan. En onze buren ook is ons al subtiel gemeld…
We hebben nu een truc om haar toch naar binnen te krijgen. Aan het begin van de avond gaan we even wandelen (of doen net alsof) en lijnen haar aan. De rest van de avond binden we de riem aan de tafelpoot buiten. Ze blaft dan niet.
Vanavond had ik de riem niet goed vastgemaakt. Serra was ontsnapt. Ik schrok me rot. Ik zag haar al ergens in een weiland met de riem aan het prikkeldraad hangen. Ik ben gelijk gaan zoeken. Bij alle buren ben ik geweest. Overal medeleven, maar ook de boodschap dat Serra zo vaak blaft.
Ze was nergens te vinden. Moedeloos ging ik naar huis. En daar was ze. Ze had zich al vastgelopen in de struiken achter het huis.
Hè, gelukkig. Maar wat moet ik toch aan dat blaffen doen?
Bloemenapp
Mevrouw Di Basi is twee weken in het buitenland op familiebezoek. Ze heeft mij gevraagd om op de tuin te passen. Een hele opgave met tientallen vierkante meters rozen, groenteplantjes en bloemen. Mijn werk bestaat vooral uit sproeien en onkruid wieden. Ik merk dat ik dit best leuk vind, maar ook wel wat stressvol. Ik ben namelijk iemand die vooral van de tuin geniet als decorum en geen enkele bloem bij naam kent. Dit heeft als risico dat ik planten makkelijk zie als onkruid. Hoe vaak heb ik al op mijn donder gehad als ik met de motormaaier weer een zeldzame plant had gekortwiekt. Ik vergeet steeds wat onkruid is en wat niet.
Daar is sinds gisteren verandering in gekomen. Ik heb de app Pl@antNet geïnstalleerd op mijn telefoon. Wat is dat handig. Fotootje maken en je weet meteen welke plant het is. Nu is de uitdaging nog om dat te onthouden, maar met deze persoonlijke plantengids op zak gaat dit makkelijker dan ooit.
Mais
Elk jaar wordt een stuk grond om ons huis bebouwd met mais. De boeren mixen het mais met het gras als voer voor de koeien in de winter. Dit jaar is er mais gezaaid op het stuk land tussen ons huis en de weg. We zijn daar wel blij mee, omdat de mais het autolawaai straks dempt
We waren extra blij toen we merkten dat de boer het grasland gewoon omploegde voordat de mais werd gezaaid. Het gras werd niet doodgespoten, zoals gebruikelijk is in dit gebied. Geen vieze gele kleur van het weiland en wat respect voor al het andere wat hier groeit.
Mevrouw Di Basi heeft tussen het maisveld en onze zandweg klaprozen en andere weidebloemen gezaaid. Dat wordt straks een prachtig gezicht. Dachten we. Want de boer heeft weliswaar het gras niet doodgespoten voor het zaaien van de mais, maar nu wel. Ik wist niet dat het kon, maar terwijl de mais al groeit, heeft hij een lading gif op het land uitgestrooid. De mais staat nog fier overeind, maar al het opkomende gras is dood. En alle weidebloemen ook. Wat hebben ze toch een hart voor de natuur hier in het Landbouw Ontwikkel Gebied
Geiten
Was er nu nog een schuur bijgekomen? Het was niet goed te zien, maar er leken vanmorgen wel vier schuren in aanbouw achter ons huis. Schuren voor zo’n 1500 tot 2000 geiten. Op nog geen 500 meter afstand.
Het viel mee. Het waren nog steeds drie schuren. Door het open geraamte was het onduidelijk waar de ene schuur begon en de andere ophield.
Nou ja, het viel mee? Het valt helemaal niet mee. Sinds de provincie Overijssel een verbod heeft ingesteld op elke nieuwe geitenschuur vanwege gezondheidsrisico’s, voel ik me niet meer zo blij met die geiten verderop. Onze geitenbuurman had helaas al zijn vergunning voordat de provincie een halt toeriep aan uitbreiding.
Zo’n situatie met een mega-geitenbedrijf om de hoek zet je wel aan het denken. Ik geniet toch ook van geitenkaas? Dan moet je zo’n bedrijf toch ook accepteren?
Nee dus! Het kan ook kleinschalig, hebben we pas bij de fantastische Melkbrouwerij gezien een stuk verderop.
Wat moet ik nu? Op de Partij van de Dieren stemmen volgende week?
Buurtapp
Mijn buurman vroeg of we lid wilden worden van de Whatsapp buurtapp. De buurtpreventie app om precies te zijn. Om verdachte situaties en personen aan elkaar te kunnen melden. Ik wist niet wat ik hoorde. Wij ook al een buurtapp? We wonen toch in de veiligste buurt van Nederland. Boerderijen onder elkaar, lekker ver van de bewoonde wereld.
Ik heb het lidmaatschap nog even uitgesteld, maar mevrouw Di Basi heeft zich aangemeld. Meteen ook maar even in de groep reclame gemaakt voor de verkiezing van sportvrouw van het jaar. Onze beroemde schaatster Carlijn.
Maar dat was niet de bedoeling. Geen lolletjes in de buurtapp. Alleen verdachte personen graag. Verschillende duimpjes ondersteunden deze waarschuwing van een buurman.
Sorry hoor. Dan maar zelf een vrolijke “Lang Leve De Buurt”-groep gemaakt. Niet voor het melden van onveilige situaties, maar gewoon voor leuke dingen. In no-time was de hele buurt lid. De grappen zijn niet van de lucht. Van de buurtpreventiegroep ben ik nog steeds geen lid. Van de “Lang Leve De Buurt”-groep natuurlijk wel. Veel leuker. En past veel beter bij de buurt.
Kanaalzwemmen
Ik ben een fanatieke kanaalzwemmer. Nee, niet zo’n waaghals die de gevaarlijke zwemtocht tussen Dover en Calais maakt. Ik vind het gewoon heerlijk om in het kanaal te zwemmen. Sinds ik verhuisd ben naar de boerderie, woon ik vlakbij het Overijssels kanaal tussen Deventer en Raalte. Ik kan hier naar hartenlust zwemmen en dat is zo prachtig. Ik ben hier vaak helemaal alleen, zwemmend tussen de eenden, dotterbloemen en hoge rietkragen.
Net als voorgaande jaren hoop ik nog lang door te kunnen zwemmen. Vorig jaar heb ik het tot half september volgehouden. Door de warme zomer is het water nu lekker warm, dus misschien wordt het wel oktober. En anders doe ik mijn surfpak aan. Net als onze nationale held Maarten van der Weijden. Sinds zijn Elfstedenzwemtocht vorig weekend, moet ik elke keer aan hem denken als ik in het water lig. Hoe heeft die man het volgehouden? Ik zwem nog geen kilometer en daar word ik al moe van. Maar ik hoef gelukkig niet onder het toeziend oog van heel Nederland te zwemmen. Het kanaal is lekker helemaal voor mij alleen.
Bloedluis
In een paar weken tijd heeft ons dappere haantje alle drie zijn kippen verloren.
De eerste kip was op een dag gewoon verdwenen. Overal gezocht, maar nergens gevonden. Niet levend en niet dood.
De tweede kip broedde weken lang op acht eieren. Ze broedde maar en broedde maar. En opeens was ze dood.
De derde kip lag dit weekend dood op haar rug voor onze voordeur.
Drie kippen dood. Heel verdrietig.
De haan loopt nu onwennig op het erf rond. Bij gebrek aan kippen doet hij vooral zijn best voor mevrouw Di Basi. ’s Ochtends rond vijf uur kraait hij uit volle borst voor haar open raam. Hij klimt er zelfs voor op de tafel onder het raam.
Mevrouw Di Basi heeft er ondertussen een probleempje bij. In het kippenhok is ze overvallen door een zwerm bloedluizen. De luizen veroorzaakten ongelooflijke jeuk die alleen door een hele lange douche voorbij ging.
Waren de luizen verantwoordelijk voor de drie dode kippen? We zullen het nooit weten.
De haan krijgt natuurlijk weer nieuwe kippen. Maar eerst het kippenhok ontsmetten. Met grote kans op een jeukaanval.
Plattelandsdisco
De Volkskrant heeft een mooi verhaal over de teloorgang van de plattelandsdisco. Tussen 2007 en 2017 is het aantal discotheken in Nederland gehalveerd. In Groningen sloten zelfs tien van de vijftien danstenten hun deuren. De redenen? Concurrentie van de vele festivals en de verhoging van de leeftijdsgrens voor alcoholconsumptie naar 18 jaar. Maar ook de opkomst van sociale media, waardoor jongeren geen vaste plaats meer nodig hebben in het weekend om elkaar te ontmoeten.
Ik stel me zo voor dat sommige mensen na zo’n bericht met nostalgie terugdenken aan hun eigen plattelandsdisco. Ik heb dat niet echt. Ik herinner me vooral de ergernis aan de basdreunen van Smithy’s Palace als op een zaterdagavond de wind ongunstig stond ten opzichte van het ouderlijk huis van mevrouw Di Basi.
De plattelandsdisco van het waddeneiland waar ik ben opgegroeid zal niet zo snel verdwijnen. Het aantal toeristen neemt nog jaarlijks toe.
Ik hoop dat de Bathmense disco ook nog even over blijft. Ik gun Di Basi junior van harte het gesjoemel met leeftijdsbandjes, later thuiskomen dan afgesproken en flirten met leuke hockeymeisjes.
Man en hout
Vorig jaar was er een tijdje een hype rond het boek De man en het hout. Het boek gaat over kappen, hakken, stapelen en het in de fik steken van hout. In DWDD bespraken stoere BN-ers hun liefde voor houtwerk. Ik was jaloers. Ik stook al 10 jaar elke winterdag een houtkachel, maar had nog nooit zelf gezaagd of gehakt. Ik durfde niet.
Tot dit weekend. Deze winter waren twee bomen van mijn erf omgewaaid in het weiland van de buurman en die moesten weg voordat hij ging mesten. Ik heb een kettingzaag gekocht en ben gewoon begonnen. Wat een plezier. De zaag ging door de bomen als een warm mes door de boter. Binnen een mum van tijd lagen er prachtige houtstammen op het erf om te splijten. Ik kon er niet genoeg van krijgen.
Als bonus heb ik ook eindelijk een activiteit gevonden die mijn puberzoon leuk vindt om samen met zijn vader te doen. Mannenwerk.
Beukenhaag
De lente is de mooiste tijd van het jaar. Dan weet ik weer waarom het zo leuk is om buiten te wonen. De natuur verandert waar je bij staat. ’s Ochtends zie je alleen nog zwarte grond en ’s avonds is er opeens het eerste groene teken van een slaplantje. Of is een tulp tot bloei gekomen. Of heeft de bloesem in de perenboom plaats gemaakt voor groene blaadjes.
De beukenhaag is voor mij kampioen verrassingen. De hele winter blijft de haag haar blad houden. Bruin en dor weliswaar, maar altijd vol. Deze lentedagen ontstaan er dan opeens groene plekken. Zomaar willekeurig. Onder, boven. En elke dag een paar meer. De haag ziet er uit als een levend impressionistisch schilderij. Prachtig. Het proces kan mij niet lang genoeg duren. Dit komt ook wel een beetje, omdat ik weet dat ik aan het werk moet als de haag weer helemaal groen is. Dan begint het jaarlijkse snoeiwerk. Nog even niet gelukkig.