Als er een technisch mankement is in huis en je bent zelf niet zo technisch, dan kun je drie dingen doen: proberen het op te lossen met veel trial en error, het Internet afspeuren naar handleidingen, forumantwoorden en uitlegvideo’s, of een professioneel bedrijf bellen.
Om het probleem op te lossen van de sterk afnemende waterdruk van de fonkelnieuwe waterpomp van de ook fonkelnieuwe waterput, probeerde ik alledrie. Twee uur ben ik bezig geweest met kranen open en dicht draaien, de pomp aan- en uitzetten, heel slim zoeken naar de juiste uitleg op Internet die nooit precies klopte en met appen naar de installateur die op afstand niet kon helpen.
Ik werd met de minuut bezorgder. Voor ons water zijn we hier in Portugal immers volledig afhankelijk van de put. Uiteindelijk bleek er een vierde oplossingsrichting voorhanden: het technische inzicht van de vrouw des huises. De put is net nieuw. Zou het kunnen dat er nog wat gruis mee komt met het grondwater, waardoor de filtertjes van de kranen verstopt raken? Ja dus. Filtertjes losdraaien, schoonmaken en het water spuit weer uit de kraan. Stromend water, wat een luxe!
150Max
De bank
Ongeveer twee jaar geleden zijn onze buren verhuisd. Ze hadden hun huis verkocht, maar nog geen nieuw huis. In hun tijdelijke huurappartement konden ze amper huisraad kwijt, dus het meeste moest opgeslagen of weggegeven. Of wij belangstelling hadden voor twee mooie banken? Echte Gelderlanders, geel leer.
De banken zaten heerlijk, dat moesten we toegeven. Maar wat waren ze groot. Na veel aandringen, hebben we ze meegenomen. Twee keer rijden met onze aanhangwagen. In de keuken, waar we de banken graag wilden neerzetten, pasten ze helaas niet. In de woonkamer ging het wel, maar waren ze eigenlijk ook te groot. We hadden meteen spijt dat we de banken hadden aangenomen.
Toch hebben we ze bijna twee jaar gehad. We wisten niet hoe we ze weg moesten krijgen. Een paar maanden geleden is de eerste bank door de kringloop opgehaald. Thank God. De andere wilden ze niet. Te oud. Ook via gratis ophalen op Marktplaats wilde niemand de bank hebben.
Dit weekend hielden we het niet meer uit. Weg met die bank. Met moeite kregen we hem in de auto en zijn we naar de kringloop gereden. Lang in de zaterdagrij gewacht, maar weer wilden ze hem niet. Toen naar de stort. Gesloten. Andere kringloop. Wilden hem ook niet. Dan gewoon maar ergens in een container gooien? Mag natuurlijk niet, maar we waren langzamerhand wanhopig. We reden een extra rondje door de stad en zagen twee lege bouwcontainers. Maar we durfden de bank daar toch niet achter te laten. Na een dik uur kwamen we weer thuis. Met de bank achterin de auto. Hij staat nu in de schuur. Komen we er ooit van af?
Geheime Tuin
In de schouwburg speelde De Geheime Tuin. Een familievoorstelling van Theater Sonnevanck en Phion, het orkest van Gelderland en Overijssel. Vijf acteurs en vijftig musici.
Als kind vond ik het boek De Geheime Tuin prachtig. Een verhaal van een meisje dat een tuin weer tot leven brengt nadat haar tante er jaren eerder overleden was na het eten van een giftige vrucht. Een verhaal dat tot de verbeelding spreekt. Sonnevanck en Phion hebben deze verbeelding mooi vorm gegeven. De verhaallijn was een beetje simpel, maar de interactie met het grote orkest was spectaculair. De musici waren onderdeel van het stuk. Ze vormden een bewegend decor met prachtige kostuums en prachtige muziek. De muziekstukken leken wat arbitrair gekozen, maar dat maakt niets uit. Zodra er muziek gespeeld werd, kwam er een extra dimensie bij. Ik voelde regelmatig de tranen en de kippenvel. Je merkte het ook aan de zaal. Deze was voor tweederde gevuld met kinderen tussen de vier en tien jaar. Heel veel onrust, maar ook heel veel emoties. Wat is theater toch fijn.
Natuurvriendelijk
De Soestwetering, het kanaaltje langs mijn huis, wordt flink onder handen genomen. Het waterschap maakt natuurvriendelijke oevers en zorgt voor extra waterberging. Meer biodiversiteit en klimaatadaptief zoals dat in moderne opgave-termen heet. Vooral de ijsvogels zijn meer dan welkom.
Het gaat met veel geweld gepaard. Grote machines maken de oevers vlakker en graven plassen voor het extra water. Alle boeren uit de omtrek profiteren mee. In ruil voor transport over hun land krijgen ze zand om hun weiland op te hogen. Het lijkt de Sahara wel om mijn huis. Overal bulten zand.
Deze week werd ik opgeschrikt door het geluid van motorzagen. Het bleek dat ook het bosje naast mijn huis plaats moest maken voor het water. Meer dan 20 bomen zijn gekapt. Eiken, beuken, berken. Grote, trotse bomen die hier al decenia het huis uit de wind houden. Heel verdrietig. Hoe natuurvriendelijk kun je zijn? Wij hebben een paar bomen gekregen voor brandhout. Ik ga ze straks extra bedanken als ik ze in de kachel stop.
Kunst kijken
De Academie had een excursie georganiseerd naar Antwerpen. Kunst kijken op verschillende plekken in en om de stad. De laatste tijd doe ik veel aan kunst maken, maar kunst kijken komt er niet van. Vandaag wel.
We begonnen bij de Verbeke Foundation, een particulier museum op een 12 hectare groot terrein. Een belangrijk thema is vergankelijkheid. Dit was vooral buiten zichtbaar, waar allerlei kunstwerken stonden die in verval waren. Mede door de regen maakt het allemaal een sombere indruk.
Het tweede museum op het programma was het museum voor hedendaagse kunst. De kunst daar maakte op mij vooral een activistische indruk. In veel kunstwerken waren anti-teksten opgenomen tegen het heersende systeem en de onderdrukking van de vrouw. De kunst liet weinig aan de verbeelding over. Leuk waren enkele performances. Twee mannen die als planeten om elkaar heen draaiden en een vrouw die doorlopend gedichten voorlas.
Hierna was het tijd om verschillende galleries te bezoeken. Daar zag ik kunst zoals ik die wat meer gewend ben. Enorme foto’s en schilderijen van mensen, dieren en landschappen. Netjes opgehangen in stille ruimtes met een man achter een computerscherm in een hoek.
Het was een goede dag waarbij ik de kunst eerder interessant dan mooi vond. Ik denk dat ik nog wat meer moet oefenen met kunst kijken de komende tijd.
ChatGPT
Als ChatGPT, een kunstmatige intelligentie met geavanceerde taalverwerkingstechnologie, kan ik u vertellen dat ik een uitstekende keuze ben als het gaat om het schrijven van e-mails met verschillende doeleinden en tonen. Of u nu een formele, vrolijke of complimenteuze e-mail moet schrijven, ik kan u helpen de juiste woorden te vinden en uw boodschap op de meest effectieve manier over te brengen.
Als het gaat om formele e-mails, kan ik u helpen bij een duidelijke en beknopte boodschap met de juiste zakelijke toon. Voor vrolijke e-mails kan ik u helpen bij een leuke en levendige boodschap die de ontvanger zal laten glimlachen. Voor complimenteuze e-mails kan ik u helpen bij het schrijven van een vleiende en positieve boodschap die de ontvanger zal doen stralen.
Kortom, de kracht van ChatGPT ligt in mijn vermogen om de juiste woorden te vinden en ze op de juiste manier te gebruiken om uw boodschap op de meest effectieve manier over te brengen, ongeacht de toon of het doel van uw e-mail.
La La Land
Sinds ik de film Babylon heb gezien, ben ik een groot fan van Justin Hurwitz. Hurwitz maakte de muziek bij de film. Opzwepend, jazzy, melancholisch en altijd een fijn terugkomend melodietje in tientallen varianten. Hurwitz is de vaste filmcomponist van Damien Chazelle, de schrijver en regisseur van Babylon. En van La La Land, Apollo 11, Whiplash en meer. Hurwitz en Chazelle waren kamergenoten tijdens hun studie op Harvard. Allebei groot liefhebber van jazz en ze speelden samen in een band.
Vooral van de filmmuziek van La La Land kan ik geen genoeg krijgen. Lekker hard afspelen op mijn koptelefoon. Het voelt dan of ik zelf in een film speel. Met allemaal figuranten om mij heen.
Omdat ik de muziek zo leuk vond, had ik zin om La La Land weer eens te zien. Met de TV aangesloten op de zanginstallatie voor de beste ervaring. Mijn verwachting was dat ik met de filmbeelden erbij, nog meer zou genieten van de muziek. Maar dat viel een beetje tegen. Ik werd zo in beslag genomen door het verhaal, dat ik de muziek amper hoorde.
Dan toch maar liever de muziek op mijn koptelefoon. Gewoon met mijn eigen film.
Werkbespreking
We hadden de eerste werkbespreking van het studiejaar. Iedereen had extra zijn best gedaan om veel werk te maken. Het was een komen en gaan van tassen, kisten, karretjes, mappen, vuilniszakken. Bij de deur van het lokaal stapelde de kunst zich op alsof het niets was. De bespreking was met een gemengde groep van eerste- en tweedejaars. Je voelde de spanning.
De docenten deelden hun observaties en adviezen, de studenten hielden hun mond.
De laatste werkbespreking van het afgelopen jaar was blijkbaar confronterend geweest. Bijna hadden alle tweedejaars hadden een of andere blokkade gehad. De eerstejaars waren nog onbevangen, maar ook wel zenuwachtig om hun persoonlijke werk aan de wereld te tonen.
Iedereen kreeg wat persoonlijke feedback, maar heel veel feedback kwam op het zelfde neer. Maak meer, experimenteer, varieer met materialen, kleuren, vormen, strepen, vlakken, posities, contrast. Wat dient zich aan? Zoek grenzen, bouw voort. Maar wel vanuit wat je al hebt. Zoek je idioom. Wees vrij. Exposeer niet, want commentaar kan blokkerend werken. Blijf niet hangen in een onderwerp of thema, omdat je je daarbij thuis voelt. Juist dan moet je doorgaan met het onverwachte.
Dit laatste advies had ik precies nodig. Ik ben de laatste weken best wel blij met mijn sculpturen en tekeningen, maar de volgende gaat steeds meer op de vorige lijken. Ik moet mezelf verrassen dus.
Hoe het verder gaat? Je ziet het vanzelf op deze site.
Fisherman’s friends
We hadden spontaan zin in een film om te lachen. Veel keus was er niet, want er draaiden alleen maar drama films. De enige film waar we wat lol verwachtten was deel twee van The Fisherman’s Friends. Het vervolg op de succesvolle film van een paar jaar geleden over een visserskoor uit Cornwall. We hadden daar wel goede herinneringen aan.
Maar wat viel deze film tegen. Wat een kinderachtig verhaal. Flauwe grappen over gender en overspel, het verschil tussen vissers en boeren, stinkende zweetvoeten, de opportunistische muziekindustrie. Een mopperende hoofdpersoon die betutteld werd door zijn moeder en opeens een liefje kreeg waardoor hij een compleet ander personage werd. Allemaal zeer ongeloofwaardig.
Mijn emoties gingen van hoop dat de film nog leuk zou worden, naar ergernis over de voorspelbaarheid, naar uiteindelijk toch wel lachen. Maar dan lachen omdat het zo stom was.
Het hardst heb ik misschien wel gelachen om mijn veel te harde nies. Iedereen in de bioscoopzaal schrok. Het was een nies veroorzaakt door een Fisherman’s Friend…
Routine
We spraken bij de koffieautomaat met wat collega’s over ochtendroutines. Iedereen had een eigen voorkeur. De een wilde zo lang mogelijk in bed blijven liggen en had maar 20 minuten nodig om klaar te zijn voor vertrek. De ander liet zich leiden door de dynamiek van jonge kinderen. Met kinderen is een vaste routine onmogelijk.
Ik vertelde over mijn uitgebreide ochtendroutine Tsi. Vijf activiteiten voor activatie, inspiratie, meditatie, creatie en relatie. Vijf activiteiten voor een fijne dagstart. Ik merkte dat ik er wat beschaamd over deed. Vooral over het feit dat ik er een uur eerder voor opsta. Ik was bang dat ze me voor gek zouden verklaren. Maar het viel mee. Mijn collega’s zagen de waarde er wel van in. Maar zelf hadden ze toch niet de tijd voor zo’n ochtendroutine.
Een uur hoeft natuurlijk ook niet. Ik ben ooit ook gewoon begonnen met drie kniebuigingen en wat armzwaaien.
Zwembroek
Ik zocht een zwembroek. Drie keer was ik al door de hele winkel gelopen. Stapels kleren had ik gezien, maar ik kon geen zwembroek vinden. Tenminste niet de zwembroek die ik zocht. Een korte, een strakke, een Speedo-achtige. Ja, een bermuda hadden ze wel. Zo’n enorme tent tot op je knieën. Waar je de nog uren die natte kledder om je bovenbenen voelt nadat je een duik hebt genomen. Ik zocht een sportieve zwembroek. Om echt mee te zwemmen. Om baantjes mee te trekken door het kanaal. Het is immers nog steeds dertig graden buiten.
Uiteindelijk de winkeljuf gevraagd. Ja hoor, zo’n zwembroek hadden ze wel. Uit een stapel kinderbroekjes op een onderste plank kwam een grijze zwembroek te voorschijn. Niet mijn kleur, wel mijn maat. En mijn soort. Een echte zwembroek. Toen ik bij de kassa kwam werden net de mutsen en dassen uitgepakt. In de planning houden ze geen rekening met hoe warm het is. Ik ga lekker zwemmen vanmiddag.
Zonnebrandcrème
De zon en de wolken volgen elkaar vandaag snel op. Het is ideaal weer om in de tuin te werken. (Vandaag ben ik de enorme onkruid graspollen uit de bloementuin aan het spitten. Daarmee vul ik de gaten uit onze zandweg op die de afgelopen winter ontstaan zijn. Heel circulair.)
De zon is zo fel, dat zonnebrandcrème nodig is. Zonnebrandcrème, een veelbesproken product in ons gezin. De vrouwen zijn altijd op zoek naar de beste zonnecrème. Het moet goed beschermen, natuurlijke grondstoffen bevatten, niet wit maken en niet prikken in de ogen. Hoeveel merken ze al niet geprobeerd hebben? Ik maak me hier allemaal niet zo druk om. Ik gebruik gewoon factor 30 van de Lidl. En wat is het een feest om die crème in de lente weer te gebruiken. Elke keer als ik de geur van deze zonnebrandcrème ruik, herinner ik me een vakantiedag uit het verleden. Vanmorgen was dat een stranddag in Bretagne. En net was het lekker surfen in Caparica. Heerlijk hoe je neus kan meehelpen om mooie herinneringen op te halen.
Slim jezelf zijn
Over ruim twee weken beginnen de centrale schoolexamens 2021. Hoogste tijd voor mijn zoon om een eindsprint in te zetten. Het zal na vijftien maanden coronamaatregelen met amper fysiek onderwijs niet mee vallen.
Om hem een beetje op weg te helpen, hebben we orde geschapen in de grote stapel schoolboeken, opdrachten, schriften, toetsen en aantekeningen die hij het afgelopen jaar heeft verzameld. Als hij nu ’s ochtends wil beginnen met studeren, dan hoeft hij in ieder geval niet meer te zoeken.
Bij het opruimen kwam ik het boekje “Slim jezelf zijn” tegen. Mijn zoon had het nog nooit gezien.
Wat een leuk en leerzaam boekje is dat. Boordevol informatie over leren, onthouden, plannen, wilskracht, creativiteit, samenwerken, motivatie. Zeer aantrekkelijk en actiegericht vormgegeven. Het ligt nu bij ons op tafel en ik raak er niet op uitgekeken. Was dit er maar toen ik eindexamen deed.
Voor mijn zoon komt het te laat. Nu nog even een nieuw boek lezen gaat hem te ver. De Pomodoro tip vindt hij wel handig: 25 minuten leren, 5 minuten pauze en zo de hele dag door.
MacBook
Ik kan niet anders dan toegeven: een MacBook is een hele mooie en handige computer.
Jarenlang heb ik een grote aversie gehad tegen MacBooks. Eigenlijk tegen alle Apple-producten. Dit heeft te maken met de hoge prijzen die Apple vraagt, maar ook met het fanatisme waarmee de Apple-adepten over hun gadgets praten. Heilige vereering van alles wat uit Cupertino komt. Ik kan daar slecht tegen.
Tegelijkertijd zie ik op YouTube elke zichzelf respecterende muzikant Apple-apparaten gebruiken voor opnames en live optredens. Voor sommige Apple-muzieksoftware is zelfs geen Windows-alternatief. Ik zou het toch eens moeten proberen, zo’n MacBook.
Ik wist dat mijn zoon nog een oude, kapotte MacBook had op zolder. Bij elkaar gehouden door plakband, maar alles werkte nog. Het eigen maken van de gebruikersinterface en tools kostte mij een dag, maar ik ben helemaal om. Wat een gemak!
Binnenkort mijn eerste YouTube-optreden met de MacBook.
De plantage
Complimenten voor de podcastserie De plantage van onze voorouders van Maartje Duin en Peggy Bouva.
Maartjes over-overgrootmoeder bezat 1/72ste deel van een grote Surinaamse plantage. De voorouderlijke familie van Peggy was daar slaaf. In de podcast doen ze verslag van hun zoektocht in Nederland en Suriname naar meer informatie over hun families.
De papieren archieven blijken vooral te helpen met droge feiten. Over de menselijke aspecten van de slaven en hun leven wordt gezwegen.
De podcastserie geeft een leerzaam beeld van hoe mensen zich kunnen verhouden tot het slavernijverleden. Ik snap Peggy, de activistische, antiracistiache nazaat van slaven. Maar ook Maartje die zich afvraagt of zij zich na zoveel generaties nog schuldig moet voelen over de rol van haar familie in Suriname.
Het is prachtig als Peggy en Maartje hun families bij elkaar brengen om hier over te praten. Een eerste stap naar meer begrip voor elkaar. En erkenning van de wonden van het slavernijverleden.
Wat ik zelf fascinerend vind, is hoe het leven, de cultuur, de energie van de voorvaderen doorwerken naar het heden.
Het heeft niets met slavernij of racisme te maken, maar het maakt mijzelf ook nieuwsgierig naar mijn eigen over-over-overgrootouders in Drenthe en Amsterdam.