“Hou een dagboek bij”, zei een directeur eens tegen mij toen ik een nieuwe baan kreeg als afdelingsmanager. “Je gaat zoveel nieuwe dingen leren en ervaren, die wil je niet vergeten. Het is leuk om daar later nog eens op terug te kijken. Bovendien helpt een dagboek te reflecteren en te relativeren. Dit is heel waardevol als je een spannende nieuwe functie krijgt.”
“Hou een dagboek bij”, zeg ik tegen mijn kinderen als ze een nieuwe opleiding starten of nieuwe werk krijgen. “Voor je het weet is alles normaal en ben je vergeten hoe verwonderd je was en hoeveel je hebt geleerd en overwonnen.”
Ik denk niet dat mijn kinderen mijn advies ooit hebben opgevolgd. Ook zelf ben ik toen geen dagboek begonnen.
Later wel. Toen ik op het spoor kwam van Natali Goldman en haar boek Writing down the bownes. Ik werd een fanatieke dagboekschrijver. Het schrijven ging echter vaker over mijn persoonlijke leven, dan over het werk. Op een gegeven moment ben ik ook een blog gestart: 150Max. In navolging van de voetnoten van Arnon Grunberg in de Volkskrant schreef ik tekstjes in niet meer dan 150 woorden. Deze beperking van het aantal woorden stimuleert de creativiteit. Bovendien schrijft het sneller en leest het sneller. Dat is ook voor jou als lezer aantrekkelijk.
Ik voel dat de tijd gekomen is om het advies van mijn oude directeur op te volgen. Leuk werken en lekker schrijven combineren in deze blog.
Misschien is het ook voor jou interessant. Daarom maak ik mijn tekstjes publiek. Dit betekent wel dat ik geen namen van mensen en organisaties kan noemen. Maar dat doet hopelijk niets af aan de inhoud van de blog.
Leuk dat je op deze blog beland bent.
Ik wens je veel leesplezier!