Als er een technisch mankement is in huis en je bent zelf niet zo technisch, dan kun je drie dingen doen: proberen het op te lossen met veel trial en error, het Internet afspeuren naar handleidingen, forumantwoorden en uitlegvideo’s, of een professioneel bedrijf bellen.
Om het probleem op te lossen van de sterk afnemende waterdruk van de fonkelnieuwe waterpomp van de ook fonkelnieuwe waterput, probeerde ik alledrie. Twee uur ben ik bezig geweest met kranen open en dicht draaien, de pomp aan- en uitzetten, heel slim zoeken naar de juiste uitleg op Internet die nooit precies klopte en met appen naar de installateur die op afstand niet kon helpen.
Ik werd met de minuut bezorgder. Voor ons water zijn we hier in Portugal immers volledig afhankelijk van de put. Uiteindelijk bleek er een vierde oplossingsrichting voorhanden: het technische inzicht van de vrouw des huises. De put is net nieuw. Zou het kunnen dat er nog wat gruis mee komt met het grondwater, waardoor de filtertjes van de kranen verstopt raken? Ja dus. Filtertjes losdraaien, schoonmaken en het water spuit weer uit de kraan. Stromend water, wat een luxe!
Tekst
De bank
Ongeveer twee jaar geleden zijn onze buren verhuisd. Ze hadden hun huis verkocht, maar nog geen nieuw huis. In hun tijdelijke huurappartement konden ze amper huisraad kwijt, dus het meeste moest opgeslagen of weggegeven. Of wij belangstelling hadden voor twee mooie banken? Echte Gelderlanders, geel leer.
De banken zaten heerlijk, dat moesten we toegeven. Maar wat waren ze groot. Na veel aandringen, hebben we ze meegenomen. Twee keer rijden met onze aanhangwagen. In de keuken, waar we de banken graag wilden neerzetten, pasten ze helaas niet. In de woonkamer ging het wel, maar waren ze eigenlijk ook te groot. We hadden meteen spijt dat we de banken hadden aangenomen.
Toch hebben we ze bijna twee jaar gehad. We wisten niet hoe we ze weg moesten krijgen. Een paar maanden geleden is de eerste bank door de kringloop opgehaald. Thank God. De andere wilden ze niet. Te oud. Ook via gratis ophalen op Marktplaats wilde niemand de bank hebben.
Dit weekend hielden we het niet meer uit. Weg met die bank. Met moeite kregen we hem in de auto en zijn we naar de kringloop gereden. Lang in de zaterdagrij gewacht, maar weer wilden ze hem niet. Toen naar de stort. Gesloten. Andere kringloop. Wilden hem ook niet. Dan gewoon maar ergens in een container gooien? Mag natuurlijk niet, maar we waren langzamerhand wanhopig. We reden een extra rondje door de stad en zagen twee lege bouwcontainers. Maar we durfden de bank daar toch niet achter te laten. Na een dik uur kwamen we weer thuis. Met de bank achterin de auto. Hij staat nu in de schuur. Komen we er ooit van af?
Geheime Tuin
In de schouwburg speelde De Geheime Tuin. Een familievoorstelling van Theater Sonnevanck en Phion, het orkest van Gelderland en Overijssel. Vijf acteurs en vijftig musici.
Als kind vond ik het boek De Geheime Tuin prachtig. Een verhaal van een meisje dat een tuin weer tot leven brengt nadat haar tante er jaren eerder overleden was na het eten van een giftige vrucht. Een verhaal dat tot de verbeelding spreekt. Sonnevanck en Phion hebben deze verbeelding mooi vorm gegeven. De verhaallijn was een beetje simpel, maar de interactie met het grote orkest was spectaculair. De musici waren onderdeel van het stuk. Ze vormden een bewegend decor met prachtige kostuums en prachtige muziek. De muziekstukken leken wat arbitrair gekozen, maar dat maakt niets uit. Zodra er muziek gespeeld werd, kwam er een extra dimensie bij. Ik voelde regelmatig de tranen en de kippenvel. Je merkte het ook aan de zaal. Deze was voor tweederde gevuld met kinderen tussen de vier en tien jaar. Heel veel onrust, maar ook heel veel emoties. Wat is theater toch fijn.
Natuurvriendelijk
De Soestwetering, het kanaaltje langs mijn huis, wordt flink onder handen genomen. Het waterschap maakt natuurvriendelijke oevers en zorgt voor extra waterberging. Meer biodiversiteit en klimaatadaptief zoals dat in moderne opgave-termen heet. Vooral de ijsvogels zijn meer dan welkom.
Het gaat met veel geweld gepaard. Grote machines maken de oevers vlakker en graven plassen voor het extra water. Alle boeren uit de omtrek profiteren mee. In ruil voor transport over hun land krijgen ze zand om hun weiland op te hogen. Het lijkt de Sahara wel om mijn huis. Overal bulten zand.
Deze week werd ik opgeschrikt door het geluid van motorzagen. Het bleek dat ook het bosje naast mijn huis plaats moest maken voor het water. Meer dan 20 bomen zijn gekapt. Eiken, beuken, berken. Grote, trotse bomen die hier al decenia het huis uit de wind houden. Heel verdrietig. Hoe natuurvriendelijk kun je zijn? Wij hebben een paar bomen gekregen voor brandhout. Ik ga ze straks extra bedanken als ik ze in de kachel stop.
Kunst kijken
De Academie had een excursie georganiseerd naar Antwerpen. Kunst kijken op verschillende plekken in en om de stad. De laatste tijd doe ik veel aan kunst maken, maar kunst kijken komt er niet van. Vandaag wel.
We begonnen bij de Verbeke Foundation, een particulier museum op een 12 hectare groot terrein. Een belangrijk thema is vergankelijkheid. Dit was vooral buiten zichtbaar, waar allerlei kunstwerken stonden die in verval waren. Mede door de regen maakt het allemaal een sombere indruk.
Het tweede museum op het programma was het museum voor hedendaagse kunst. De kunst daar maakte op mij vooral een activistische indruk. In veel kunstwerken waren anti-teksten opgenomen tegen het heersende systeem en de onderdrukking van de vrouw. De kunst liet weinig aan de verbeelding over. Leuk waren enkele performances. Twee mannen die als planeten om elkaar heen draaiden en een vrouw die doorlopend gedichten voorlas.
Hierna was het tijd om verschillende galleries te bezoeken. Daar zag ik kunst zoals ik die wat meer gewend ben. Enorme foto’s en schilderijen van mensen, dieren en landschappen. Netjes opgehangen in stille ruimtes met een man achter een computerscherm in een hoek.
Het was een goede dag waarbij ik de kunst eerder interessant dan mooi vond. Ik denk dat ik nog wat meer moet oefenen met kunst kijken de komende tijd.
ChatGPT
Als ChatGPT, een kunstmatige intelligentie met geavanceerde taalverwerkingstechnologie, kan ik u vertellen dat ik een uitstekende keuze ben als het gaat om het schrijven van e-mails met verschillende doeleinden en tonen. Of u nu een formele, vrolijke of complimenteuze e-mail moet schrijven, ik kan u helpen de juiste woorden te vinden en uw boodschap op de meest effectieve manier over te brengen.
Als het gaat om formele e-mails, kan ik u helpen bij een duidelijke en beknopte boodschap met de juiste zakelijke toon. Voor vrolijke e-mails kan ik u helpen bij een leuke en levendige boodschap die de ontvanger zal laten glimlachen. Voor complimenteuze e-mails kan ik u helpen bij het schrijven van een vleiende en positieve boodschap die de ontvanger zal doen stralen.
Kortom, de kracht van ChatGPT ligt in mijn vermogen om de juiste woorden te vinden en ze op de juiste manier te gebruiken om uw boodschap op de meest effectieve manier over te brengen, ongeacht de toon of het doel van uw e-mail.
La La Land
Sinds ik de film Babylon heb gezien, ben ik een groot fan van Justin Hurwitz. Hurwitz maakte de muziek bij de film. Opzwepend, jazzy, melancholisch en altijd een fijn terugkomend melodietje in tientallen varianten. Hurwitz is de vaste filmcomponist van Damien Chazelle, de schrijver en regisseur van Babylon. En van La La Land, Apollo 11, Whiplash en meer. Hurwitz en Chazelle waren kamergenoten tijdens hun studie op Harvard. Allebei groot liefhebber van jazz en ze speelden samen in een band.
Vooral van de filmmuziek van La La Land kan ik geen genoeg krijgen. Lekker hard afspelen op mijn koptelefoon. Het voelt dan of ik zelf in een film speel. Met allemaal figuranten om mij heen.
Omdat ik de muziek zo leuk vond, had ik zin om La La Land weer eens te zien. Met de TV aangesloten op de zanginstallatie voor de beste ervaring. Mijn verwachting was dat ik met de filmbeelden erbij, nog meer zou genieten van de muziek. Maar dat viel een beetje tegen. Ik werd zo in beslag genomen door het verhaal, dat ik de muziek amper hoorde.
Dan toch maar liever de muziek op mijn koptelefoon. Gewoon met mijn eigen film.
Sneeuw
Onze zoons hadden nog hun verjaardagscadeau te goed: een reisje naar de Marokkaanse zon. Drie jaar geleden was dit niet doorgegaan door de Covid-maatregelen.
We hadden een avontuurlijke tocht voorbereid van Marrakesh naar de Sahara en terug. Het werd nog veel avontuurlijker dan van te voren gedacht. Bij het ophalen van de huurauto kregen we allemaal waarschuwingen van andere reizigers in het binnenland heel veel sneeuw lag en wegen afgesloten waren. Alternatief plan was een korte strandvakantie. Maar de teleurstelling was zo groot, dat we op weg naar Agadir besloten om de zuidelijke route om het Atlasgebergte te nemen. Honderden kilometers om, maar geen sneeuw. Tenminste dat dachten we. Halverwege de tocht stuitten we op een politieblokkade en mochten we niet verder vanwege het slechte weer. Dat betekende overnachten in een armoedig hotel en eten in een gesloten restaurant, waar de keuken speciaal voor ons open ging voor een geïmproviseerde maar overheerlijke tajine. We zaten aan tafel met onze Nederlandse jassen aan en mutsen op.
De volgende dag zijn we niet opnieuw gaan informeren bij de politiepost of we wel verder mochten, maar gewoon naar het oosten gaan tijden. Binnen een half uur reden we door besneeuwde hoogvlaktes. Het sneeuwde niet meer en de weg was schoon, dus dat ging goed. Na een uur kwamen we in het stadje Taznakht. De opwinding was daar groot. De weg was half weggespoeld en overal lag sneeuw, maar er was veel bedrijvigheid. Het leven was weer op gang gekomen. Wij volgden enkele auto’s die naar het oosten reden. Er was geen sneeuw meer, maar nu stuitten we op andere obstakels: bruggen die onder water stonden vanwege de hoge rivierstand in de normaal droge beddingen. Onze gehoorde Citroën Élysée leek luxe en laag, maar bleek gelukkig door een halve meter water te kunnen rijden. Dit hebben we een paar keer gehad, maar ook reden we langs prachtige oases, palmbomen en later loslopende kamelen en hier en daar een bedoeïenentent. Wat leeg, maar prachtig landschap. De zon liet zich niet echt zien, maar de weg werd steeds beter en aan het einde van de tweede reisdag bereikten we onze bestemming in de Sahara. We logeerden bij Said die ons vertelde over hoe hard het had geregend in de woestijn. Het had anderhalf jaar niet geregend en nu opeens heel veel. Ook daar overgelopen rivierbeddingen. Maar wij waren in de Sahara en hebben onze oorspronkelijke reisplannen kunnen uitvoeren. Waaronder een prachtige wandeltocht door de enorme zandduinen.
Toen we terugreden verwachtten we dat de sneeuw wel opgeruimd zou zijn en dat we de oorspronkelijke route door de Atlas konden nemen. Dit bleek ook het geval, maar nog steeds was er extreem veel sneeuw in de bergen. Het was heel spannend om daar te rijden. Uiteindelijk kwamen we na een paar dagen terug in Marrakesh. Toen we ’s ochtends wegreden uit Aït-Ben-Haddou waar we hadden gelogeerd, vroor het. ’s Avonds in Marrakesh was het 27 graden en het was zonnig. De zon die we amper hebben gezien tijdens onze avonturenreis. We hebben hem gemist, maar onze reis was er niet minder speciaal door. Het omgekeerde was zelfs het geval.
Design bad
Portugezen kunnen iets heel mooi, maar ook heel lelijk maken. Dit werd me weer eens duidelijk tijdens het bezoek aan de heet water bronnen op de Azoren. Laat ik voorop stellen dat ik enorm genoten heb van het badderen in deze ijzerhoudende baden.
De Açorianos hebben de baden als extra inkomstenbron ontwikkeld. Dat betekent dat ze muurtjes hebben gemetseld, kleedhokjes gemaakt en een toegangsbedrag vragen. En dan zie je het verschil tussen heel mooi en heel lelijk. Je hebt de simpele witte baden. Grijs en groen van het vocht en het slechte onderhoud. En je hebt de design baden van hardhout, glas en staal. Beide varianten worden even goed bezocht. Beide varianten liggen in de overweldigende natuur met enorme varens, palmbomen, platanen, dennen en oeroude mossen.
Die natuur maakt het lelijke een beetje goed. Maar omgekeerd heb ik ook ervaren dat goed design het prachtige van de natuur versterkt. Voor het eerst heb ik bewust ervaren hoe design een fijne beleving echt kan vergroten.
Pockets
Ik volg al een tijdje met enthousiasme de Scary Pockets. Dit is een muziekinitiatief uit California wat wekelijks een bekend liedje uitbrengt in een eigen funky arrangement. Uitgevoerd door heel veel verschillende muzikanten. De song Crazy is mijn long term favorite, wat ik ook fijn heb nagespeeld met de band.
Onlangs stuitte ik op de grote man achter Scary Pockets, Jack Conte. Jack is een muzikale alleskunner en organisator. Hij vormt met zijn vrouw het duo Pomplamoose en is ook oprichter en CEO van Patreon. Patreon is een initiatief waar kunstenaars hun fans betalende abonnementen kunnen bieden en daarmee eerlijk geld verdienen. Ze zijn daardoor minder afhankelijk van de grote commerciele platformen die iedereen afknijpen.
Daarnaast heeft Jack Conte een heel leuk kanaal op Instagram over creativiteit. Alles wat hij over creativiteit heeft geleerd, schreeuwt hij de wereld in. Echt inspirerend. Te veel tips om hier te noemen, maar eentje die veel langs komt: blijf doorgaan, blijf experimenteren, deel wat je maakt.