Literatuurminnend Nederland was onlangs in rep en roer toen bekend werd dat Remco Campert zou stoppen met schrijven. Met een leeftijd van 88 jaar had Campert “genoeg geschreven“. Wat zouden we de grote schrijver gaan missen. “Een donderdag zonder Somberman, daar wordt je echt somber van“.
Ik dacht meteen aan zijn populaire boek ‘Het leven is vurrukkulluk’. Ik las het als tiener en herinner me nog levendig het gevoel van vrijheid en melancholie dat het boek bij mij opriep.
Zou Campert echt stoppen? Dat kan toch niet?
Een paar weken later liet Campert al weer van zich horen. Hij schreef over schrijven. Hoe een eerste zin verschijnt en dan een tweede. Waarom wil iemand schrijven? Omdat je dat leert op school. In zijn woorden: “Het kunstschrijven heb je natuurlijk niet op school geleerd. Dat kwam als een geschenk uit de hemel naar je toe. Er zijn gewone schaatsers en kunstschaatsers. De laatsten zijn geen betere, maar andere mensen. Menschen.”